Thursday, November 29, 2012

အပ်ံသင္ခါစ စာကေလးတစ္ေကာင္၏ ျပန္စာ

အပ်ံသင္ခါစ စာကေလးတစ္ေကာင္၏ ျပန္စာ


ကတ္ေၾကးတစ္လက္ဟာ ေတာက္ေလ်ာက္ပဲ လိုက္ကိုက္ေနတယ္။ တစ္သိုက္ ၿပီး တစ္သိုက္။
ငွက္ေတြကလည္း အသိုက္မွာ မရွိဘူး။ ႏြားကြဲလို႔ က်ားဆြဲခံရတယ္ ထင္တယ္။ မေရမရာ။ ကပ္
ၿပီးေတာ့ ဂ်ီးမ်ားေနတယ္။ ကပ္ၿပီးေတာ့ ေခ်းငွါးေနတယ္။ ကပ္သီးကပ္သက္ပဲ။ ဒီလူ ဘယ္လို
လူလဲ။ လက္ေပါက္ကပ္တယ္။ လက္က မေပါက္ဘဲ စိတ္ကေဖာက္လာၿပီး ညွပ္တယ္။ တိ ခနဲ။
ရိ ခနဲ။ ထိကပါး၊ ရိကပါး။ သူ႔ကို သိသလားဆိုေတာ့လည္း သိသလိုပဲ။ ဟိုလိုလို ဒီလိုလုိပဲ။ ရိုးတိုး
ရိတ္တိတ္။ ရိုးသားမႈကို တိုးပါ။ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ကို ဖတ္ပါ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေနရာတိုင္းမွာ မညွပ္
ပါနဲ႔။ အရာရာဟာ ေနသားတက် က်ပ္ညပ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ေလွ်ာ့ပါ။ ေလ်ာ့ပါ။ အဲဒီ့ႀကိဳးေတြက အ
ရမ္း တင္း တာပဲ။ ေနရင္းထိုင္ရင္း ေဒါသ ထြက္ လာတယ္။ ျပန္ ၀င္ မရ။ အသြားလည္း ၀င္မရ။
ၿမိဳ႕တံခါးေအာက္မွာ ပိတ္မိေနတယ္။ ကယ္ပါ။ သူေတာင္းစားေတာ့ မဟုတ္။ သူေတာင္းလို႔ ရသ
မွ်ကိုလည္း စား မပစ္ရ။ ဒီေနရာဟာ တားျမစ္နယ္ေျမ။ ထီမထိုးရ။ ေလမရႈရ။ ထပ္၍ ဆိုပါမည္။
ဒီေနရာဟာ တားျမစ္နယ္ေျမ။ မလႈပ္ရ။ ျဖတ္သန္းသြားလာခြင့္ မရွိ။ မသိရ။ ရတာေတြမ်ားလို႔
ေသ တတ္သည္။ တတ္ပင္တတ္ေသာ္လည္း ေရငံုႏႈတ္ပိတ္/ေရမငံုဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္။ ဆြံအ။ မသန္
မစြမ္းေတာ့ မဟုတ္။ မသန္ေပမယ့္လည္း စြမ္းသည္။ ကတ္ေၾကးတစ္လက္ကဲ့သို႔ ကၽြမ္းသည္။
သို႔ေသာ္ မကိုက္။ ကိုက္ညီသည္ ျဖစ္ေစ၊ မကိုက္ညီသည္ ျဖစ္ေစ မရိုက္။ ျခင္ေတြ ကိုက္သည္။
မရိုက္ဘဲ ခါ ထုတ္လိုက္သည္။ အဲဒီ့နားမွာ ရပ္မည္။ အဆံုးသတ္။


ၾကယ္စစ္သည္ (၅ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၂)

No comments:

Post a Comment