Thursday, August 8, 2013

အၿပံဳးမ်က္ႏွာ

အၿပံဳးမ်က္ႏွာ



(က)


ေခါင္းထဲမွာ ရိပ္ခနဲ၊ ရိပ္ခနဲ မူးေ၀မႈဟာ အခုမွ စတင္လာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဆးလည္း ပုံမွန္ေသာက္တာပါပဲ။ လန္းဆန္းဆိုလား။ အေခၚအေ၀ၚေတြ သိပ္မသိေပမဲ့ အဲဒီေဆးက ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္တယ္လို႔ေတာ့ သိထားတယ္။ အာ ဘယ္ကလာ တီဗီြေၾကာ္ျငာမွာ ေတြ႕လို႔ သိရမွာလဲ။ ေဆးဆိုင္ေတြမွာ ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ၿပီး ေၾကာ္ျငာထားတာေတြ႕လို႔ေလ။ သူကပဲ တကယ္စြမ္းသလား။ စိတ္ကပဲ စြဲေနသလားေတာ့ မသိဘူး။ ေဆးေလးေသာက္လိုက္မွ သက္သာတယ္။ ေနလို႔ထိုင္လို႔ ေကာင္းလာတယ္။ တစ္ခါတေလ တစ္ေန႔တည္းနဲ႔ သံုးႀကိမ္ေလာက္ေသာက္ေနရတာ တစ္ခုပဲ။

“ ေ၀ေ၀ေရ မူးေနျပန္ၿပီလား။ ေပးေပး ငါျပန္ရြက္သြားလိုက္မယ္။ ”

ဘ၀တူသူငယ္ခ်င္းမိုးစက္ရဲ႕ စကားသံၾကားမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိျပန္ကပ္ရတယ္။ ခဏခဏ ေခါင္းကိုက္၊ ေခါင္းမူးတတ္တဲ့ ေ၀ဒနာနဲ႔ အခုလုပ္ေနတဲ့ ပန္းရံလုပ္ငန္းမွာ မဆလာဗန္းရြက္တဲ့ အလုပ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ အံ၀င္ခြင္က်မျဖစ္ဘူးဆိုေပမယ့္လည္း ကၽြန္မ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ေၾသာ္ မဆလာဗန္းရြက္တာေတာင္ မသိဘူးလား။ ပန္းရံလုပ္ငန္းမွာသံုးဖို႔ ဘိလပ္ေျမနဲ႔ သဲနဲ႔ ေရာစပ္ထားတာ (အခ်ဳိးအစားေတြေတာ့ ရွိေသးတာေပါ့။) ကို မဆလာလို႔ ေခၚတယ္ေလ။ စက္ရုံတစ္ခုခုမွာ အေဆာင္ေနၿပီး လခစား သြား၀င္လုပ္ရင္လည္း ကၽြန္မတစ္ေယာက္စာပဲ အဆင္ေျပမွာေပါ့။


(ခ)


၁။ ဒီေန႔ စာေမးပြဲေအာင္တာ ေပ်ာ္စရာပဲ။ (မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီတုန္းက ခုနစ္တန္း)
၂။ ရုတ္တရက္ ေလႀကီးမိုးႀကီး က်လာပါလား။
၃။ အိမ္၀ိုင္းေလးတစ္ခုနဲ႔ ေမာင္ငယ္ေလးတစ္ေယာက္က လြဲရင္ ကၽြန္မမွာ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူးတဲ့။
၄။ ဒီလိုပဲေပါ့။ အေဒၚအိမ္ေရာက္သြားလိုက္၊ ဦးေလးအိမ္ေရာက္သြားလိုက္ေပါ့။
၅။ ကၽြန္မထင္တာေတာ့ ဘ၀ဆိုတဲ့ ရာသီဥတုမွာ တစ္ခုပ်က္ေနတယ္နဲ႔ တူတယ္။
၆။ “ ေဆာင္း ” မင္း ဘယ္မွာလဲ။


“ ဟဲ့ နင္သိလား ငါတို႔လမ္းထဲက ေ၀ေ၀ဇင္ေလဟာ … ေအးေလ သနားဖို႔လည္း ေကာင္းပါတယ္။ သူ႔ခမ်ာ ရုပ္ေလးသနားကမားနဲ႔။ ငါ့ေယာက်္ား ပန္းရံဆိုဒ္မွာ အလုပ္ၾကမ္းလိုက္လုပ္ေနတာေလ။ အာ ဘယ္သူရွိမွာလဲ။ ငါ ေျပာေပးလိုက္တာေပါ့။ ငါ့ ေယာက်္ားကေတာင္ ေျပာေသးတယ္။ သူ႕ပုံစံနဲ႔ ျဖစ္ပါ့မလားတဲ့။ ငါကလည္း ျဖစ္ပါတယ္ အတင္းအာမခံေပးရတာေပါ့။ ေအးေလ ငါလည္း သူတို႔ဆီမွာ ရစရာေလးနည္းနည္းရွိေသးတယ္။ ေအးပါ အတင္းႀကီးေတာ့ မေတာင္းပါဘူး။ တျဖည္းျဖည္းပဲ သူ႕လုပ္ခထဲက ျဖတ္ယူရမွာေပါ့။ ေလာက္မွာပါေအ သူက တစ္ေန႔ ႏွစ္ေထာင္ေတာင္ ရတာပဲ။ ငါက ငါးရာပဲ ျဖတ္ယူတာပါ။ ”

“ ဒီမိန္းမႀကီး ေတာ္ေတာ္လြန္တာပဲ ”

ေ၀ေ၀တို႔ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ ဇနီး ေ၀ေ၀့ကို အခုအလုပ္ထဲ သြင္းေပးခဲ့တဲ့ အန္တီႏုႏုရီ ေျပာခဲ့တာကို ၾကားလာခဲ့တဲ့ ၀ါ၀ါလြင္ရဲ႕ ျပန္ေျပာျပတဲ့ စကားအဆံုးမွာ မိုးစက္က မခံႏိုင္တဲ့ အသံနဲ႔ ၀င္ေျပာတာပါ။ ေ၀ေ၀ဇင္လို႔ ေခၚတဲ့ ကၽြန္မနဲ႔ မိုးစက္ငယ္၊ ၀ါ၀ါလြင္တို႔က ငယ္ေပါင္းေတြ မဟုတ္ၾကေပမယ့္ ဒီအလုပ္ထဲမွာ ဆံုၾကၿပီး စိတ္တူကိုယ္တူ (အင္း ဘ၀ေတြလည္း နီးနီးစပ္စပ္တူတာပါပဲ။) သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္လာၾကတာေလ။ အင္းေပါ့ အခုကၽြန္မအစား သူတို႔ ေဒါကန္ေနၾကတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ေလေျပထိုးရတယ္။

“ ထားလိုက္ပါဟာ။ ၀ဋ္ေၾကြးပါတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ ဒီေငြ ေထာင့္ငါးရာနဲ႔ ငါတို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ေလာက္ေလာက္ငွငွ စားေနရတာကိုပဲ ေက်နပ္ပါၿပီ။ ”
“ ေအး ေ၀ေ၀ … နင္ အဲ့လို ငံု႔ခံေနလို႔ သူတို႔ ေရာင့္တက္ေနၾကတာ ”

မိုးစက္ရဲ႕ စကားသံအဆံုးမွာ ၀ါ၀ါက

“ ေအးေလဟာ နင္ကလည္း အက်ဳိးနဲ႔ အေၾကာင္းနဲ႔ ကိုျမင့္ေဇာ္ကို ေျပာၾကည့္ပါလား။ ”

၀ါ၀ါေျပာတဲ့ ကိုျမင့္ေဇာ္ကလား။ ပန္းရံေခါင္းေဆာင္ေလ။

“ မေျပာခ်င္ပါဘူးဟာ မေတာ္လို႔ သူက ဒီေငြနဲ႔ မလုပ္ႏိုင္ရင္လည္း မဆင္းနဲ႔ေတာ့လို႔ ေျပာရင္အခက္ဟ ”

၀င္ေငြမရွိတဲ့ တစ္ေန႔တာကို ျဖတ္သန္းဖူးၾကသူေတြခ်ည္းမို႔ ကၽြန္မတို႔ သံုးေယာက္သား တိတ္ဆိတ္သြားၾကတယ္။


(ဂ)


ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေခါင္းကိုက္တတ္တဲ့ ေ၀ဒနာကို ညပိုင္းအထိ ပါမလာေစခ်င္ပါဘူး။ တစ္ေနကုန္ ကိုက္ထားၿပီးမွေတာ့ ဒီညပိုင္းေလးမွာ ေမာင္ေလးကို သိပ္ၿပီးရင္ နားခ်င္ၿပီေပါ့။ မနက္က်ရင္ ေမာင္ေလးေက်ာင္းသြားဖို႔လည္း ျပင္ဆင္ေပးရဦးမယ္ေလ။ ေၾသာ္ ေျပာဖို႔ေမ့ေတာ့မလို႔။ ကံေကာင္းတာတစ္ခုက ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမကို ခ်စ္တဲ့ ေျခရင္းအိမ္က ဦးေလးနဲ႔ အေဒၚတို႔က ေမာင္ေလးရဲ႕ေက်ာင္းစရိတ္ကို ေထာက္ပံေပးၾကတယ္ေလ။ သူတို႔ အလုပ္လား အစိုးရ၀န္ထမ္းေဟာင္းေတြ။ အင္းေပါ့ အခုေတာ့ ပင္စင္စားေပါ့။ သူတို႔ရဲ႕ ေျခရင္းအိမ္ကလည္း သူတို႔အိမ္ပဲ။ အိမ္ခန္းႏွစ္ခန္းဖြဲ႕ၿပီး ငွါးထားၾကတယ္ေလ။ အိမ္ငွါးခရတဲ့ေငြနဲ႔ ပင္စင္လစာနဲ႔ ထိုင္စားေနႏိုင္တဲ့ ကၽြန္မတို႔ ရပ္ကြက္ထဲက လူနည္းစုထဲမွာ အပါအ၀င္ေပါ့။ သူတို႔မွာလား။ အင္း အဲဒီတစ္ခုေတာ့ သူတို႔ ကံမေကာင္းၾကဘူး။ ဟုတ္တယ္ သူတို႔မွာ သားသမီးမရွိဘူးေလ။ ေမာင္ေလးနဲ႔ ကၽြန္မကိုပဲ သားသမီးလို မွတ္ထားၾကတာ။ အယ္ ကၽြန္မအခု အလုပ္လုပ္ေနတာလား။ ဘယ္သေဘာတူလိမ့္မလဲ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မလည္း အတင္းေျပာၿပီး ၀င္လုပ္တာေပါ့။ တစ္သက္လံုး သူမ်ားအားကိုးေနလို႔ ဘယ္သင့္ေတာ္ပါ့မလဲ။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ဦးေလးနဲ႔ အေဒၚေတြလား။ တခ်ဳိ႕လည္း ေျပာင္းကုန္ၾကၿပီ။ ဦးေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္လတစ္ခါေလာက္လာပါတယ္။ သူႏိုင္သေလာက္လည္း ေထာက္ပံေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႕မွာလည္း သူ႕မိသားစုနဲ႔ သူေလ။ ကၽြန္မအသက္လား။ အခုဆို ၂၀ထဲ ၀င္စျပဳေနၿပီ။ ေမာင္ေလးကေတာ့ ၁၃ႏွစ္ ျပည့္ခါနီးေပါ့။ အင္း ဟုတ္တယ္။ သူအခု ရွစ္တန္းတက္ေနတာေလ။ အင္းေပါ့ ကၽြန္မ မတက္ခဲ့ရတဲ့ အတန္းေပါ့ရွင္။ မနာလိုလား။ မျဖစ္ပါဘူး။ သူက ကၽြန္မအခ်စ္ဆံုး ေမာင္ေလးေလ။

လုပ္စရာရွိတာေတြ အားလံုးၿပီးလို႔ နားခ်ိန္ရၿပီဆိုတာနဲ႔ လမင္းႀကီးကိုပဲ ေငးေနမိတယ္။ ကၽြန္မ သူ႕ကို သိပ္အားက်တာပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းကလို “ ဖိုးလမင္းႀကီးရယ္၊ ထမင္းဆီဆမ္းနဲ႔ ေရႊလင္ဗန္းေလးေပးပါ ” ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ေျပာခ်င္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒီအခ်ိန္ဆို ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းပဲ။ ေမာင္ေလးက အိပ္ၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွ မရူးရင္လည္း ကၽြန္မမွာ ရူးခြင့္မရွိေတာ့ဘူး။ ေမေမရွိတုန္းက သင္ေပးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးေတြ ရြတ္မယ္။ ၾကားဖူးနား၀သီခ်င္းေလးေတြ ညည္းမယ္။ အေတာ္ေလးေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ညဥ္႕နည္းနည္းနက္လာၿပီထင္ရင္ေတာ့ ၀င္အိပ္မွာေပါ့။ မနက္အလုပ္ ဆင္းရဦးမယ္ေလ။

တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေခါင္းတအား ထကိုက္တတ္တာႀကီးသာ အခုလို ညခ်မ္းအခ်ိန္အခါအထိ ပါမလာခဲ့ရင္၊ တစ္ခါတေလ “ ေမေမေရ … ေဖေဖေရ … ” ဆိုၿပီး ေမာင္ေလးေယာင္မေအာ္ခဲ့ရင္ေတာ့ အဲဒီညေတြမွာ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္ပါတယ္။


(ဃ)


“ မမေရ … ဒီညလည္း ပုံေျပာျပဦးေနာ္ ”
“ မမ … မမအၿမဲတမ္းၿပံဳးေနေနာ္။ မမၿပံဳးေနရင္ ေမာင္ေလးလည္း ေပ်ာ္တယ္။ ”
“ မမေရ … ဒီေန႔ ဘာဟင္းခ်က္လဲ။ အာ ပဲျပဳတ္ႀကီးပဲလား ”
“ ေဟး … ဒါမွ ငါ့အစ္မကြ ”
“ ေမာင္ေလးဖိနပ္က စီးလို႔ ရပါေသးတယ္ မမရဲ႕။ မမဖိနပ္ကို အရင္၀ယ္ဦး။ ေနာက္တစ္ပါတ္မွ  ေမာင္ေလးအလွည့္ ”
“ . . . . .  . . . . .  . . . . . ”

“ လမင္းႀကီးသာ ထိုးထိုးၿပီးမေဟာင္ရင္ ကၽြန္မသူ႕လို အေယာင္မေဆာင္ခ်င္ပါဘူး။ ”


ေန႔ရဲ႕ကိုယ္စား
သူခညားလည္း
ပစ္ထားမိေဆြ
မိုးသို႔ေ၀၍
သဲေျမႏုန္းတိုင္
စြဲနစ္ႏိုင္လား
ၿမဲခုိင္ေစသား
ဤစကား။


(င)


ဒီေန႔ ေမာင္ေလးတို႔ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီတဲ့။ ေမာင္ေလးလား ေအာင္စာရင္းသြားၾကည့္ေနၿပီေလ။ ကၽြန္မကေတာ့ အိမ္ထဲမွာ ဖ်ာေလးခင္းၿပီး ခဏလွဲေနတယ္။ အင္း ဟုတ္တယ္။ ေခါင္းေတြ ကိုက္ေနျပန္ၿပီ။ လွဲရင္းနဲ႔ပဲ ေမာင္ေလးသတင္းကို ေမွ်ာ္ေနရတယ္။ အင္းေပါ့ အေျပးေလးနဲ႔လာၿပီး “ မမေရ ေမာင္ေလးေအာင္တယ္ ” လို႔ လာေျပာတဲ့အသံေလးကို ပိုေမွ်ာ္မိတာေပါ့။ အိမ္ေရွ႕က တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ေခၚေနလား မသိဘူး။ အသံနည္းနည္းၾကားတယ္။ ေမာင္ေလးမ်ား ကၽြန္မကို ေနာက္မလို႔လား မသိဘူး။ ဒီကေလးကေတာ့ေလ။


“ မမေ၀ေရ မမေ၀ ”

ေမာင္ေလးရဲ႕ ေခၚသံမဟုတ္ပါဘူး။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေခၚသံပါ။ ဒါနဲ႔ အားတင္းထၿပီး အျပင္ထြက္ၾကည့္မိတယ္။ ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္က ေမာင္ေလးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း စံပယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးပဲ။ စံပယ္က ကၽြန္မကိုေတြ႕တာနဲ႔ စီးေျပာတယ္။

“ မမေ၀ကလည္း စံပယ္ေခၚတာ ၾကာေနၿပီ။ ”
“ ေဟ … ေအး စံပယ္ေျပာေလ၊ ေခါင္းနည္းနည္း မူးေနတာနဲ႔ ခဏလွဲေနလို႔ ”
“ ဟုတ္လား ေဆးေကာ ေသာက္ထားရဲ႕လား ”
“ ေအး မနက္တည္းက ေသာက္ထားပါတယ္။ ”
“ အာ မမေ၀ကလည္း ေပါ့မေနနဲ႔ဦး။ မသက္သာရင္ ေဆးခန္းသြားျပၾကည့္ပါလား။ ”
“ ေအးပါဟာ သြားျပပါ့မယ္။ ဒါနဲ႔ နင္ေအာင္စာရင္းၾကည့္ၿပီးျပန္လာတာလား။ ငါ့ေမာင္ေလးေရာ ေအာင္ရဲ႕လား။ နင္ေကာ။ ”
“ ဟုတ္သားပဲ အဲဒါေျပာဖို႔လာတာ မမေ၀ရ။ သမီးလည္းေအာင္တယ္။ မမေ၀ရဲ႕ ေမာင္ေလးလည္း ေအာင္တယ္ေလ။ ရိုးရိုးေတြခ်ည္းပဲ ေအာင္တာပါမမေ၀ရယ္။ ဒါေပမဲ့ ေပ်ာ္တယ္။ ဒါနဲ႔ ေဇာ္ျမင့္က ျပန္မေရာက္ေသးဘူးလား။ ”
“ ေဟ … ငါ့ေမာင္လည္း ေအာင္တယ္လား ………………………..၊ ေအး သူေတာ့ ျပန္မလာေသးဘူးဟ ”
“ ေၾသာ္ ဟုတ္ မမေ၀ စံပယ္လည္း သူျပန္မေရာက္ေသးဘူးထင္လို႔ မမေ၀အရင္၀မ္းသားထားရေအာင္ ၀င္ေျပာေပးတာ၊ အိမ္ျပန္ၿပီး သြားေျပာလိုက္ဦးမယ္ေနာ္ မမေ၀ ”
“ ေၾသာ္ … ေအးေအး ညီမေလး၊ အမ်ားႀကီးေက်းဇူးပါကြယ္ ”

ခုန္ဆြခုန္ဆြနဲ႔ ထြက္သြားတဲ့ စံပယ္ရဲ႕ ေက်ာျပင္ေလးကို ေငးရင္း မ်က္ရည္ေတြေတြ က်ေနမိတယ္။ ေမာင္ေလးျပန္မလာေသးလို႔ ၀မ္းနည္းေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူလည္း ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ရက္ဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘာေတြနဲ႔ သြားဦးမွာေပါ့။ ကၽြန္မက သူစားခ်င္တာေလးေတြ ၀ယ္ၿပီးေစာင့္ေနမွာေပါ့။ အခုမ်က္ရည္က်တာက ၀မး္သာလြန္းလို႔ဆိုတာ ရွင္သိၿပီးသားေနမွာပါ။ ကၽြန္မ ေမာင္ေလးကို ၿပံဳးၿပီး ေစာင့္ေနရဦးမယ္ေလ။ ကၽြန္မၿပံဳးတာျမင္ရင္ ေမာင္ေလးက ေပ်ာ္တယ္တဲ့။

. . . . . . .           . . . . . . .          . . . . . . .          . . . . . . .


(စ)


(၁)

“ ေဇာ္ျမင့္ေရ ငါတို႔ ကစားကြင္းတစ္ခုခုသြားရေအာင္ကြာ ”

ခန္႔၀င္းနဲ႔ မ်ဳိးမင္းသူတို႔ရဲ႕ အေဖာ္စပ္သံၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အသဲအသန္ျငင္းမိတယ္။

“ အာ မျဖစ္ဘူးကြ၊ ဒီအခ်ိန္ဆို ငါ့အစ္မ ငါ့ကို ေမွ်ာ္ေနမွာ ငါေအာင္တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းသာ သိရင္ သူအရမ္း၀မ္းသာမွာ၊ ငါ အခု အိမ္ျပန္လိုက္ဦးမယ္။ မင္းတို႔ သြားခ်င္ေနတယ္ဆိုရင္လည္း သြား၊ ဒါမွမဟုတ္ မနက္ျဖန္မွ သြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါလည္း လိုက္ခဲ့မယ္။ ”
“ ဟာကြာ မင္းကလည္း …………. ”

(၂)

“ ကိုေဇာ္ နင္ေက်ာင္းဆက္တက္မွာလား ”

သံစဥ္ရဲ႕ နားေထာင္မိတုိင္းခ်ဳိသာတဲ့ စကားသံဟာ အခုအခ်ိန္ မပါ၀င္သလိုပါပဲ။

“ မေသခ်ာေသးပါဘူးဟာ၊ ငါအလုပ္တစ္ခုခု ထြက္လုပ္ခ်င္ၿပီဟ၊ အစ္မလည္း အနားရေစခ်င္ၿပီ၊ ဦးဦးနဲ႔ ေဒၚေဒၚကိုလည္း အားနာလွၿပီ။ ဟုတ္တယ္၊ ငါ အလုပ္ပဲ ထြက္လုပ္ေတာ့မယ္ဟာ၊ အေ၀းသင္ေတာ့ ဆက္တက္ျဖစ္ရင္လည္း တက္ျဖစ္မွာေပါ့။ ”

(၃)

“ ေဟ့ေကာင္ မင္းဘယ္ကို သြားေနတာလဲ၊ အိမ္ကိုသြားမလို႔လား ”

စံပယ္ရဲ႕ အစ္ကို ကိုသက္ေဆြရဲ႕ စကားသံကိုၾကားေတာ့ နည္းနည္း ထူးဆန္းေနသလိုပဲ။

“ ဟုတ္တယ္ေလ အစ္ကိုသက္ေဆြရ အိမ္ျပန္မလို႔ေပါ့ ”
“ ဘာလဲ မင္းစာေမးပြဲေအာင္တာ သြားေျပာမလို႔လား၊ သြားမေနနဲ႔ေတာ့ ငါ့ညီမေလး ေျပာျပလိုက္လို႔ မင္းအစ္မသိၿပီးသြားၿပီ။ ငါလည္း အဲ့သတင္းၾကားခ်င္လို႔ လာေစာင့္ေနတာ။ မင္းတို႔ ၿခံကလည္းကြာ အေတာ္ေလးဆိုးပါတယ္။ ပူလိုက္တဲ့ အမ်ဳိးဆိုတာ၊ ငါ့ကိုလည္း ႏွင္ထုတ္ၾကတယ္။ ”
“ အာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿခံက ဘာလို႔ ပူရ ….. ”

ကၽြန္ေတာ့္စကားလည္း တစ္ပိုင္းတစ္စနဲ႔ ရပ္တန္႔သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ မႏွစ္တည္းက ထိုင္းနယ္စပ္ဘက္သြားတဲ့ ကိုသက္ေဆြတစ္ေယာက္ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္လေလာက္က ဆံုးၿပီဆိုတဲ့ သတင္းရလို႔ စံပယ္တို႔ေတာင္ ရက္လည္ဆြမ္းသြပ္ခဲ့ေသးတာပဲ။ ဟာ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္တာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အျမန္ဆံုးႏႈန္းနဲ႔ အိမ္ကိုပဲ ေျပးမိေတာ့တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ သရဲေျခာက္ရင္ အိမ္အျမန္ေရာက္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူးတယ္။

အာ ဒီကေလးကေတာ့ ခက္ပါတယ္။ ေျပာတဲ့စကားလည္း ဆံုးေအာင္ နားမေထာင္ဘူး။ သူ႕ကိုယ္သူလည္း ဘာမွန္းသိေသးဟန္မတူဘူး။  အင္းေလ ငါ့တုန္းကလည္း ဒီလိုပါပဲ။



မင္းသိုက္ထြန္း
၈ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၃