ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေလး
(၁)
မ်က္စိႏွစ္လံုးပြင့္တာနဲ႔ အက်င့္ပါေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြက စေနနံေလးဆီကိုပဲ အရင္ဆံုးၾကည့္မိသည္။ စေနနံေလးကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပါပဲ။ သူ႔အေပၚက သူမရဲ႕ ဓါတ္ပုံေလးကသာ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေလး ျပန္ၾကည့္ေပမယ့္ သူမပုံေလးေဘးက စားပြဲတင္နာရီရဲ႕ လက္တံေတြကေတာ့ တည့္တည့္ႀကီး ကန္႔လန္႔ျပန္ၾကည့္ေနေလရဲ႕။ ၉နာရီ ၁၅မိနစ္ေတာင္ ရွိၿပီပဲ။ ဒါ သာမန္ႏိုးေနက် အခ်ိန္မွ မဟုတ္ဘဲ။
သူမရဲ႕ စကားသံကိုလည္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီးႀကီး ျပန္ၾကားေနတုန္းပါပဲ။
“ မနက္ ငါးနာရီေလာက္အထိပါပဲ ေမာင္၊ ေျခာက္နာရီေလာက္ဆို ျပန္ေရာက္ပါၿပီ ”
“ ဒုန္း ... ဒုန္း ... ဒုန္း ”
. . . . . . . . . . . .
(၂)
အား ... ကိုက္လိုက္တဲ့ေခါင္းေတြ။ ညက ေသာက္ခဲ့တဲ့ အိပ္ေဆးေတြရဲ႕ အစြမ္းထင္၏။ အိမ္ေရွ႕က တံခါးေခါက္သံဟာ ဘယ္သူမ်ားလဲ။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားမ်ားလား။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးေလ။ သူမ ထြက္သြားကတည္းက ဒီအိမ္ေလးကို လာမလည္ခဲ့ေတာ့တာ ငါးႏွစ္ေတာင္ ရွိၿပီေပါ့။ အာ ... ဘာေတြ ေတြးေနမိပါလိမ့္။ တံခါးအရင္ သြားဖြင့္ေပးဦးမွ
ကိုးနာရီေက်ာ္ေနက စာတိုက္ပုံးထဲက တစ္၀က္တျပတ္ေရာက္ေနတဲ့ စာတစ္ေစာင္ႏွင့္အတူ ၄၅ဒီဂရီေစာင္းၿပီး ႀကိဳေန၏။ ဘယ္ကစာမ်ားလဲဟု လိပ္စာကို ၾကည့္မိေတာ့လည္း မတပ္ထား။ ေပးပို႔သူအမည္လည္း မပါ။ ေဖာက္ဖတ္ၾကည့္မွ သိေတာ့မွာပါပဲလို႔ ေတြးရင္း စာအိတ္ကေလး ယူၿပီး အိမ္ထဲျပန္၀င္လာလိုက္သည္။
(၃)
“ ေမာင္ ကြၽန္မ ျပန္လာၿပီ ”
(၄)
“ ဟင္ ”
ဟုတ္သည္။ အႀကီးႀကီးကို “ ဟင္ ” မိသည္။ အလြန္တရာ ရင္းႏွီးတဲ့ လက္ေရး ျဖစ္ေန၏။ ဒါ ... ဒါဆို သူမ ျပန္လာေတာ့မည္လား။ မနက္ေျခာက္နာရီကလည္း မထုိးႏိုင္ေသးပါ။ စာကလည္း မဆံုးေသးပါ။ ထြက္ခြါသြားခဲ့တာလည္း ငါးႏွစ္တာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ငါးႏွစ္စာအတြက္ စာတစ္ေၾကာင္းသည္ အဘယ္မွာလွ်င္ ဆံုးမည္နည္း။
(၅)
“ ေမာင္ ကြၽန္မ ျပန္လာၿပီ ”
တစ္ႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္၊ သံုးႀကိမ္ . . . . . . ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္သည္လည္း မမွတ္သားႏိုင္ေတာ့။ အရာရာသည္ ဆိုပါေတာ့၊ ဆိုၾကပါစို႔၊ ဒီလိုေလ၊ ဒါက . . . စေသာ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ၿပီးဆံုးေတာ့မည္လား။ ထို စကားလံုးမ်ားသည္ အဓိပၸာယ္ ဆင္သေယာင္ ရွိေသာ္လည္း မတူညီပါ။ ထို႔အတူ ထိုစကားလံုးမ်ားႏွင့္လည္း ငါးႏွစ္တာကို မတိုင္းတာႏိုင္ပါ။ လက္ေရးပိုင္ရွင္ သူမသည္ ကြၽန္ေတာ္၏ သူမသာ ျဖစ္သည္။ ထြက္ခြါသြားေသာ သူမသည္လည္း ကြၽန္ေတာ္၏ သူမသာ ျဖစ္သည္။ ျပန္လာၿပီ ဆိုေသာ သူမကေကာ မည္သူနည္း။
(၆)
အရာရာသည္ လွ်ပ္တျပတ္လည္း ေျပာင္းလဲႏိုင္ေကာင္း၏။ ကြၽန္ေတာ္ သူမအေပၚထားေသာ စိတ္ကိုလည္း မိမိဘာသာ ျပန္ေမးမိသည္။ ဟိုဘက္ကမ္းသို႔ေတာင္ လြန္ဦးမည္ဟု ခပ္ရိုးရိုးပင္ ေျဖ၏။ ဟုတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ သံေယာဇဥ္မွသည္ လိုအပ္မႈအထိ မေျပာင္းလဲေသးပါ။ သို႔ေသာ္ ယံုၾကည္မႈကိုေတာ့ ေၾကာက္ရြံစြာ ေျဖမိ၏။ သူမဟာ ကြၽန္ေတာ္၏ သူမမွ ဟုတ္ပါေလစ။ ကဗ်ာေတြ၊ ဂီတေတြကို ျမတ္ႏိုးခဲ့ေသာ သူမမွ ဟုတ္ပါေလစ။ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚမွာ ဂရုစိုက္လြန္းေသာ ကြၽန္ေတာ္၏ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေလး အျဖစ္ေကာ ရွိေနပါဦးမည္လား။ မေရရာပါ။ သူမဟာ သူမျဖစ္ေနပါမည္ ဆိုသည္ကလည္း မေရရာလွပါ။ ဒါဆို ဆက္၍ေမးရပါဦးမည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ သူမကို ခ်စ္မိတာပါလား။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခ်စ္မိတာပါလား။ မိမိကိုယ္ မိမိ ပို၍ ခ်စ္ေနမိျခင္းသာ ျဖစ္မည္။ ဒါကေတာ့ ေရရာေနပါၿပီ။
သူမဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ဖေယာင္းတိုင္ငယ္ေလး ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ အလင္းကိုသာ တတ္စြမ္းသ၍ ေပးစြမ္းခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။ သူမဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ယုန္ကေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ရိုးသားျဖဴစင္ျခင္း အသြင္ကို ေဆာင္ခဲ့ပါသည္။ သူမဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အိမ္ကေလးတစ္လံုး ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ အေျခတက်ရွိမႈကို ေပးခဲ့ပါသည္။ သူမဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေသာ့ကေလးတစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္ပါသည္။ နားလည္မႈတံခါးေပါင္းမ်ားစြာကို ဖြင့္ေပးခဲ့ပါသည္။ သူမဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ စမ္းေခ်ာင္းကေလး ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ေမတၱာမ်ားကိုသာ စီးဆင္းေစခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။ သူမဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္ကေလး ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ကူညီျဖည့္စြမ္းေပးသူ ျဖစ္ပါသည္။
သူမသည္ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚေကာင္းေသာသူ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚသာ ပို၍ေကာင္းေသာသူ ျဖစ္သည္။ အတၱမ်ားကို ေလ်ာ့ရပါမည္။ ေမးခြန္းမ်ားကို ေလ်ာ့ရပါမည္။ သူမျပန္ေရာက္ေသာအခါ အေမာေျပေစရန္ ငါးႏွစ္တာအတြင္း ေရးခဲ့သမွ်ကဗ်ာမ်ားကိုလည္း စုရပါဦးမည္။ သူမႏွစ္သက္ေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုလည္း ဆက္၍အသက္သြင္းရပါဦးမည္။ မနက္ျဖန္သည္ သူမျပန္ေရာက္လာမည့္ေန႔ရက္ေပေလာ။ ယေန႔သည္ သူမျပန္ေရာက္လာမည့္ေန႔ရက္ေပေလာ။ ေမးခြန္းမ်ားကို ေလ်ာ့ရပါဦးမည္။
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေလး
ယုန္ကေလးတစ္ေကာင္
အိမ္ကေလးတစ္လံုး
ေသာ့ကေလးတစ္ေခ်ာင္း
စမ္းေခ်ာင္းကေလးတစ္စင္း
လက္ကေလးတစ္စံု . . . နဲ႔
သူမရဲ႕ ဖူးငံုေနတဲ့ စိတ္။
မင္းသိုက္ထြန္း - 15 Jan 2013 - 02:00 AM
