ျပတ္/ေရြ႕/ေဆာင္း
(၁)
ထိုစဥ္က
သူသည္ အန္က်လာေတာ့မည့္ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေလသည္။ အတန္ငယ္ေအးေနေသာ ၀န္းက်င္ႏွင့္
အၿပိဳင္ပင္ ႏႈတ္ဆက္မိုးသည္ ခပ္ေစြေစြေလး စိုေစာင္းထား၏။ က်စ္လစ္သိပ္သည္းမႈမ်ားကို ေဖာ္ျပႏိုင္ရန္အလို႔ငွာ
သည္းထန္ေသာမိုးေရတို႔ကို အံတုႏိုင္ရန္ လိုအပ္ေနေပၿပီ။
သူသည္
ေျမႀကီးသတ္သတ္သာ ျဖစ္၏။ ခဲက်ဳိးတခ်ဳိ႕ကို သူ ေရွာင္ပါသည္။ သဲတခ်ဳိ႕ကိုလည္း သူ ေရွာင္ပါသည္။
တတ္ႏိုင္သမွ် သန္႔စင္ခ်င္၏။ သန္႔ရွင္းခ်င္ျခင္းထက္ ပိုပါသည္။ ျပည့္၀သန္႔စင္ေသာ ေျမသားအျဖစ္ကိုသာ
သူလိုလား၏။
ထိုတစ္ေန႔က
သူသည္ ေခၽြးတၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ေနေသာ စကားလံုးမ်ားကို ထမ္းပိုးထားေလသည္။
. . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
“ ေမာင္
… ေမေမတို႔က ေျပာတယ္။ ႏွစ္ကုန္ခါနီးေလာက္က်ရင္ ေႏွာင္းကို ခဏလာေခၚမယ္တဲ့။ ”
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ
အလိုလိုအိုစာသြားသည္။ သူတို႔ေျပာတဲ့ ခဏသည္ ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ တာသြားေၾကာင္း စဥ္းစားေနမိ၏။
ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိတဲ့ သက္ျပင္းကို ထပ္ခ်မိျပန္သည္။
“ ေႏွာင္းက
လိုက္သြားခ်င္လို႔လား။ ”
“ လိုက္ခ်င္တယ္ရယ္ေတာ့လည္း
မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ … ”
ေႏွာင္း
ဆက္မေျပာေတာ့ပါ။ ဆက္ေျပာရန္လည္း မလိုအပ္ေတာ့ပါ။ ထို ဒါေပမဲ့၏ ေနာက္ဆက္တြဲသည္ အႀကိမ္ႀကိမ္
ခ်ေနမိေသာ သက္ျပင္းတို႔၏ ေရွ႕ေတာ္ေျပးပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ဟုတ္သည္။ သူတို႔ ေႏွာင္းကို လာေခၚၾကေပလိမ့္မည္။
ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လာႏိုင္မယ္မွန္းမသိတဲ့ (သို႔မဟုတ္) ျပန္လာဖို႔ မေရရာတဲ့ ခရီးတစ္ခုေနာက္ကို
ေႏွာင္းကို လံုး၀မထည့္ခ်င္ပါ။ ေႏွာင္းလည္း လိုက္ခ်င္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ … ဟုတ္သည္
အဲဒီ ဒါေပမဲ့ ပဲေပါ့။
(၂)
သက္ျပင္းေငြ႕ခိုးေတြ
ျပန္က်မိုးအျဖစ္
ရြာခ်သတဲ့
ဒါေၾကာင့္မို႔
ျဖစ္မယ္
ေဟာဒီပင္လယ္
ပိုပိုက်ယ္လာတယ္။
(မွဴးေန၀န္း
- ကၽြန္း ကဗ်ာမွ)
တည္ၿငိမ္မႈကို
ရွာေဖြရင္းနဲ႔ပဲ ပင့္သက္ေမာကို အႀကိမ္ႀကိမ္ရိႈက္ေနမိသည္။ အံၾသစရာပါပဲ။ ကိုယ္ရွဴရိႈက္လိုက္တဲ့
ေလထဲမွာ မိုးရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတ ြရေန၏။ သိပ္မၾကာခင္ (တစ္ပတ္၊ ဆယ္ရက္အတြင္း) ေရာက္ရွိလာမည့္
ဥၾသႀကိဳသံဟာ အဲဒီလို ေအးျမမႈေတြ ေရာယွက္ေနမလား။ ခပ္သဲ့သဲ့ေလးသာ ေမွ်ာ္လင့္စရာရွိရင္
အဲဒီေကာက္ရိုးမွ်င္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ဖမ္းဆြဲထားမိေပလိမ့္မည္။ မေရရာမႈဆိုတာ ရွိေနေသးသေရြ႕
ေရရာေသခ်ာတဲ့ ရာခုိင္ႏႈန္းအနည္းအက်ဥ္းလည္း ရွိေကာင္းသည္။
ေဆာင္းဟာလည္း
ေဆာင္းပဲျဖစ္၏။ မနက္ေစာေစာစီးစီး မီးသာ ထေတာက္မျပခဲ့ရင္ တကယ့္ကို ပကတိေဆာင္းပဲ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
“ ေမာင္ေရ
မုန္႔ဟင္းခါးစားလို႔ရၿပီ။ ”
ခပ္ေငြ႕ေငြ႕ေတာင္
မလင္းတဲ့ သက္ျပင္းကို အလွ်င္အျမန္ မႈတ္ထုတ္ရင္း
“ အင္း
လာၿပီ ေႏွာင္းေရ ”
မုန္႔စားၿပီး၍
အလုပ္မသြားခင္စပ္ၾကား သတင္းစာဖတ္ေနတုန္း ေႏွာင္းက သိမ္းဆည္းၿပီး အျပင္ကိုထြက္လာသည္။
ၿပီးေတာ့မွ
“ ေမာင္
အေမတို႔ေျပာထားတဲ့ ေန႔က တစ္ပတ္ေလာက္ပဲ လိုေတာ့တယ္ေနာ္ ” တဲ့။
“ . .
. . . . . ”
မယွဥ္ခ်င္သူ
သံစဥ္ကူလို႔
ေမွာင္ထူထူထဲ
မ်က္ရည္၀ဲေစ
ခိုတြဲလို႔ေန
မရြယ္ေစလည္း
ရြယ္ေနၿမဲ။
(၃)
“ ေမာင္ရင္သိေအာင္ေျပာရရင္
အန္တီတို႔က ကိုယ့္သမီးကို ေကာင္းေစခ်င္လို႔ အခုလိုလာေခၚတာ။ ဒီအေမြေတြ ရလာခဲ့ရင္လည္း
သမီးေလးအတြက္ပဲ။ ဒီေတာ့ ေမာင္ရင္ နားလည္ပါ။ အန္တီတို႔ဆီ မဆက္သြယ္ပါနဲ႔။ ေမာင္ရင့္ဆီကို
သမီးဆက္သြယ္ပါလိမ့္မယ္။ တကယ္လို႔ ေမာင္ရင္တစ္ခုခုဆက္သြယ္လိုက္တာကို အေဖသိတာနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြ
အားလံုးပ်က္သြားလိမ့္မယ္။ ”
“ . .
. . . . . ”
ေႏွာင္းအေမဆိုတဲ့
အသိနဲ႔ ေႏွာင္းရဲ႕ သည္းခံေပးပါဆိုတဲ့ အၾကည့္ရဲ႕ၾကားမွာ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းကိုပဲ ျပတ္ထြက္မတတ္
ဖိကိုက္ထားမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျပာစရာစကားမ်ားစြာ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေရြးခ်ယ္စရာ
စကားလံုး ရွာမေတြ႕ပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကသာ မင္းက ဆြံ႕အ နားမၾကား တစ္ေယာက္လား
ေမးလာခဲ့ရင္ မေျဖခ်င္ပါ။ မျဖစ္မေန ေျဖရမည္ဆိုလွ်င္လည္း ဆြံ႕အသူတစ္ေယာက္ထက္ နားမၾကားသူ
တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ခ်င္ပါေတာ့သည္။
(၄)
အဲဒီေန႔က
မိုးမရြာပါ။ ဆလြန္းကားေလးရဲ႕ ေနာက္ခန္းဆီမွ လက္ျပေနတဲ့ ေႏွာင္းကို လက္ျပန္ျပဖို႔လည္း
မစြမ္းသာပါ။ ေႏွာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္မဆက္ခ်င္ပါ။ ခြဲခြာသူတို႔သာ ႏႈတ္ဆက္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေႏွာင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ၊ မ်က္၀န္းထဲတြင္ အၿမဲရွိေနေသာ ပုံရိပ္ကေလးသာ ျဖစ္ပါသည္။
ေႏွာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္ဆက္စရာ မလိုအပ္ပါ။ ေႏွာင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္အနီးအနားတြင္ အၿမဲတမ္းရွိေနပါသည္။
တေရြ႕ေရြ႕
စတင္လိမ့္စျပဳလာေသာ ကားေလးသည္ ၿခံ၀အေရာက္မွာ ရုတ္တရက္ ရပ္တန္႔သြားသည္။ ေနာက္ခန္းတံခါးတစ္ခု
ပြင့္က်လာၿပီး ေႏွာင္းဆင္းလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေျပးလာ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ရီေ၀ေ၀သာ ၾကည့္ေနမိသည္။
“ ေမာင္
… ေႏွာင္းတကယ္ ျပန္လာမွာေနာ္။ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ျပန္လာခဲ့မယ္ေနာ္။ ”
မ်က္ရည္ေတြၾကားမွာ
တဖြဖြေျပာရင္းကေန သူနမ္းေနက်အတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းအထက္နားႏွင့္ ႏွာတံေဘးၾကားကို
တအားဖိနမ္းေလသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ ငို၏။ ငိုရင္းနဲ႔လည္း ခုနက စကားကိုပဲ ထပ္ေျပာ၏။ ခဏေနမွ
မ်က္ရည္တို႔ကို လက္ဖေနာင့္ႏွင့္ သုတ္ရင္း ရႈိက္သံစြတ္စြတ္ႏွင့္ ေျပာသည္။
“ ေမာင္
… ေႏွာင္းတကယ္သြားေတာ့မယ္။ ေႏွာင္းကို ဘာမွ ေျပာစရာမရွိေတာ့ဘူးလား။ ”
“ ေႏွာင္း
… ေႏွာင္းကို ေမာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ႏႈတ္မဆက္ဘူး။ ေႏွာင္းဟာ ေမာင့္အနားမွာ အၿမဲရွိတယ္။ ေႏွာင္း
… ေမာင့္ကို သတိရတဲ့အခါ ေမာင္လို႔ ခပ္ဖြဖြေလး ေရရြတ္ေပး။ ေႏွာင္းရဲ႕ ေရရြတ္သံကို ေမာင္မၾကားရရင္ေတာင္မွ
ေႏွာင္းနဲ႔အတူပါသြားတဲ့ ေမာင့္ရဲ႕စိတ္၀ိဥာဥ္က ၾကားရလိမ့္မယ္။ ေႏွာင္း … ေႏွာင္းရယ္။
”
ကၽြန္ေတာ္
ေႏွာင္းကို လြတ္ထြက္သြားေတာ့မယ့္အလား အတင္းပင္ ဖက္ထားလိုက္သည္။ ေႏွာင္းကလည္း အတင္းပင္
ျပန္ဖက္ထား၏။ ၿပီးေတာ့မွ တျဖည္းျဖည္း ေျဖေလွ်ာ့သြားသည္။ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ကားဆီျပန္ေလွ်ာက္သြားၿပီး
ကားေလးထြက္ခြာသြားသည္အထိ ေႏွာင္းမ်က္ႏွာေလးကို မျမင္ရေတာ့ပါ။ ႏႈတ္ဆက္လက္ျပေနတဲ့ လက္ကေလးကိုလည္း
မျမင္ရေတာ့ပါ။ ခုနက စကားေတြ ေႏွာင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ၾကသလား။ မေျပာခဲ့ၾကဘူးလား။
မေသခ်ာပါ။
မင္းသိုက္ထြန္း
၃ ၾသဂုတ္
၂၀၁၃
