ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မေတာ္လို႔ပါ။ ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ကိုယ္တိုင္းနဲ႔ မေတာ္တဲ့ ဖိနပ္ကိုပဲ ေကာက္စြပ္လိုက္တယ္။
ပတၱာျပဳတ္ေနတဲ့ တံခါးပဲ။
ေသာ့မခတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ထားခဲ့။
ရပ္ကြက္က စိတ္ခ်ရပါတယ္။
လူေတြက စိတ္ ခ် ရပါတယ္။
စိတ္ မခ်ရေလာက္တဲ့ ပိုင္ဆိုင္မႈကလည္း စိတ္ခ်ရပါတယ္။
ဖိနပ္နဲ႔ မေတာ္တဲ့ လမ္းကို စေလ်ာက္လိုက္တယ္။
နပ္လို႔ပဲ အဖိခံေနၾကရတာလား။
ဖိလို႔ပဲ နပ္လာၾကတာလား။
ငါ ေတြးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါ ရွိသည္။ ဆိုတာမ်ားလား။
လမ္းနဲ႔မေတာ္တဲ့ အေတြးနဲ႔ စ ေငးလိုက္တယ္။
ျမင္ျမင္သမွ်ကလည္း ေငးစရာခ်ည္းပဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္ႏွစ္ကဆို ဒီလမ္းမွာ ဒါေတြ မရွိဘူး။
ထီးကေလးတစ္ေခ်ာင္း ျပန္ကမ္းေပးေနတဲ့
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီ့ေန႔က
မိုး မရြာဘူး။
မိုး မရြာဘဲ ထီးေပးလို႔ ေနပူတယ္။
ေငးလို႔ မေတာ္တဲ့ ေပါင္တံျဖဴျဖဴေလးေတြ ေတြ႕တယ္။
သူတို႔ စီးတဲ့ ဖိနပ္ကလည္း သူတို႔ ကိုယ္တိုင္းနဲ႔
မေတာ္ဘူး။ လူအခ်ဳိ႕က ဖိနပ္ကို
ဇိမ္ခံကားလို စီးၾကတယ္။
ပုံမွန္ကားလို စီးၾကတယ္။
သူတို႔ကေတာ့ ဖိနပ္ကို စက္ဘီးလို စီးတယ္။ ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႔ေပါ့။
ငါကေတာ့ ဖိနပ္ကို ေျခဖ၀ါးလို စီးတယ္။ ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႔ေပါ့။
ေျမႀကီးနဲ႔ မေတာ္တဲ့ ရာသီကေတာ့ အားလံုးကို စီးထားတယ္။
မီးစလိုက္ကို မေၾကာက္တဲ့အခါ၊ ေၾကာက္လို႔မရတဲ့အခါ
စတိတ္ေပၚမွာ လမ္းေလ်ာက္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္
စတိတ္ေပၚမွာ ေပါင္တံျဖဴျဖဴေလးေတြ ရွိတယ္။ စူးစူး၀ါး၀ါး
ထိုးေဟာင္ေနတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ကေတာ့ စင္ေပၚမွာ
မရွိဘူး။ ဇိမ္ခံကားေပၚမွာ မရွိဘူး။
ကိုယ္တိုင္းနဲ႔ မေတာ္တဲ့ စင္ေပၚမွာ ဇိမ္နဲ႔ ထိုင္ၾကည့္လိုက္တယ္။
ဖမ္းမိသမွ် အရာအားလံုးဟာ လႊတ္ေလးစားေနၾကတာပဲ။
ခပ္ေလးေလးပဲ စားေနရမလား။ မျဖစ္ေသးဘူး။
စားလို႔၊ ေနလို႔ ရရင္ေတာင္ ၀တ္ရတာ ေအာက္သိုးသိုးေစာ္နံတယ္။
ငန္က်ိက်ိ ပင္လယ္ေရနဲ႔ ေဆးရမယ္။
ဖန္ရည္ေဆးတယ္ ဆိုလား။
ပင္လယ္ကလည္း သူ႔ကိုယ္တိုင္းနဲ႔ မေတာ္တဲ့ ဖိနပ္ကို စီးထားတယ္။
အဲဒီ့ေန႔ကလည္း မိုးမရြာဘူး။
ၾကယ္စစ္သည္ (၁၁ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၂)
ကိုယ္တိုင္းနဲ႔ မေတာ္တဲ့ ဖိနပ္ကိုပဲ ေကာက္စြပ္လိုက္တယ္။
ပတၱာျပဳတ္ေနတဲ့ တံခါးပဲ။
ေသာ့မခတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ထားခဲ့။
ရပ္ကြက္က စိတ္ခ်ရပါတယ္။
လူေတြက စိတ္ ခ် ရပါတယ္။
စိတ္ မခ်ရေလာက္တဲ့ ပိုင္ဆိုင္မႈကလည္း စိတ္ခ်ရပါတယ္။
ဖိနပ္နဲ႔ မေတာ္တဲ့ လမ္းကို စေလ်ာက္လိုက္တယ္။
နပ္လို႔ပဲ အဖိခံေနၾကရတာလား။
ဖိလို႔ပဲ နပ္လာၾကတာလား။
ငါ ေတြးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါ ရွိသည္။ ဆိုတာမ်ားလား။
လမ္းနဲ႔မေတာ္တဲ့ အေတြးနဲ႔ စ ေငးလိုက္တယ္။
ျမင္ျမင္သမွ်ကလည္း ေငးစရာခ်ည္းပဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္ႏွစ္ကဆို ဒီလမ္းမွာ ဒါေတြ မရွိဘူး။
ထီးကေလးတစ္ေခ်ာင္း ျပန္ကမ္းေပးေနတဲ့
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီ့ေန႔က
မိုး မရြာဘူး။
မိုး မရြာဘဲ ထီးေပးလို႔ ေနပူတယ္။
ေငးလို႔ မေတာ္တဲ့ ေပါင္တံျဖဴျဖဴေလးေတြ ေတြ႕တယ္။
သူတို႔ စီးတဲ့ ဖိနပ္ကလည္း သူတို႔ ကိုယ္တိုင္းနဲ႔
မေတာ္ဘူး။ လူအခ်ဳိ႕က ဖိနပ္ကို
ဇိမ္ခံကားလို စီးၾကတယ္။
ပုံမွန္ကားလို စီးၾကတယ္။
သူတို႔ကေတာ့ ဖိနပ္ကို စက္ဘီးလို စီးတယ္။ ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႔ေပါ့။
ငါကေတာ့ ဖိနပ္ကို ေျခဖ၀ါးလို စီးတယ္။ ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႔ေပါ့။
ေျမႀကီးနဲ႔ မေတာ္တဲ့ ရာသီကေတာ့ အားလံုးကို စီးထားတယ္။
မီးစလိုက္ကို မေၾကာက္တဲ့အခါ၊ ေၾကာက္လို႔မရတဲ့အခါ
စတိတ္ေပၚမွာ လမ္းေလ်ာက္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္
စတိတ္ေပၚမွာ ေပါင္တံျဖဴျဖဴေလးေတြ ရွိတယ္။ စူးစူး၀ါး၀ါး
ထိုးေဟာင္ေနတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ကေတာ့ စင္ေပၚမွာ
မရွိဘူး။ ဇိမ္ခံကားေပၚမွာ မရွိဘူး။
ကိုယ္တိုင္းနဲ႔ မေတာ္တဲ့ စင္ေပၚမွာ ဇိမ္နဲ႔ ထိုင္ၾကည့္လိုက္တယ္။
ဖမ္းမိသမွ် အရာအားလံုးဟာ လႊတ္ေလးစားေနၾကတာပဲ။
ခပ္ေလးေလးပဲ စားေနရမလား။ မျဖစ္ေသးဘူး။
စားလို႔၊ ေနလို႔ ရရင္ေတာင္ ၀တ္ရတာ ေအာက္သိုးသိုးေစာ္နံတယ္။
ငန္က်ိက်ိ ပင္လယ္ေရနဲ႔ ေဆးရမယ္။
ဖန္ရည္ေဆးတယ္ ဆိုလား။
ပင္လယ္ကလည္း သူ႔ကိုယ္တိုင္းနဲ႔ မေတာ္တဲ့ ဖိနပ္ကို စီးထားတယ္။
အဲဒီ့ေန႔ကလည္း မိုးမရြာဘူး။
ၾကယ္စစ္သည္ (၁၁ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၂)
