ကဗ်ာဆိုတာ အႏုပညာ၊ ကဗ်ာေရးတယ္ဆိုတာက အတတ္ပညာ
ကဗ်ာဆိုတာ က၀ိပစၥည္း၊ ကဗ်ာဆိုတာ သမုိင္းရဲ႕ ျပဌာန္းခ်က္၊ ကဗ်ာဆိုတာ ဘာသာစကားသံုးအႏုပညာ … စသျဖင့္ အဆိုေတြရွိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ကေတာ့ ကဗ်ာဆိုတာ အာရုံေတြကို လာရိုက္ခတ္တဲ့ လႈိင္းေလးေတြကို ေရးသူက သူ႔ရဲ႕ အတတ္ပညာတစ္ခုခုနဲ႔ ေပါင္းစပ္ဖန္တီးလိုက္တာလို႔ ျမင္ပါတယ္။ ကဗ်ာေတြဟာ ပန္းကေလးလိုပါပဲ။ လွပတဲ့ပန္းေလးေတြ ရွိသလို၊ ေမႊးတဲ့ပန္းေလးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ လွတဲ့ ပန္းတိုင္းက ေမႊးမယ္လို႔ အာမမခံႏိုင္သလို ေမႊးတဲ့ ပန္းတိုင္းကလည္း လွခ်င္မွ လွမွာပါ။ ေမႊးလည္းေမႊး လွလည္းလွတဲ့ ပန္းကေလးေတြလည္း ရွိတာေပါ့။
ကဗ်ာေရးတယ္ဆိုတာကလည္း တစ္နည္းအားျဖင့္ အစားအသာက္ေတြ ခ်က္ျပဳတ္သလိုပါပဲ။ တရုတ္စာႀကိဳက္တဲ့သူက တရုတ္စာ၊ ျမန္မာစာ ႀကိဳက္တဲ့သူက ျမန္မာစာ၊ တိုင္းရင္းသားစာ ႀကိဳက္တဲ့သူက တိုင္းရင္းသားစာ၊ ဥေရာပစာ ႀကိဳက္တဲ့သူက ဥေရာပစာေပါ့။ ကိုယ္ႏွစ္သက္သလို ခ်က္ျပဳတ္သံုးေဆာင္ၾကတာပါပဲ။ အဲဒီ့မွာမွ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္း (၀မ္းစာ) ရွိရင္ရွိသေလာက္၊ ေကာင္းရင္ေကာင္းသေလာက္ သံုးစြဲဖန္တီးတတ္ၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ရွိပါတယ္။
(ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကဗ်ာေရးသူ မျဖစ္ဖို႔လိုတယ္။
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
အဓိက ျပႆနာကေတာ့ ဒါပါပဲ။)
အဲဒီ ကဗ်ာပါ။ ဟုတ္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ကဗ်ာဖတ္တဲ့အခါမွာ ကဗ်ာေရးသူမျဖစ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ထိုနည္းတူစြာပဲ ကဗ်ာေရးတဲ့အခါမွာလည္း ကဗ်ာဖတ္သူမျဖစ္ဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ကဗ်ာဖတ္သူ နားလည္ေအာင္ဆိုၿပီး အရမ္းႀကီး ရွင္းျပမေနသင့္ဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဆရာေအာင္သင္း ေျပာဖူးတဲ့စကားေလးတစ္ခြန္းရွိပါတယ္။ ကဗ်ာဆိုတာ ေရးသူကသာမဟုတ္ ဖတ္သူကလည္း ျပဳလုပ္သည္ဆိုတာေလးပါ။ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းပဲ ႏွစ္သက္မိပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ ဖတ္တဲ့သူအေပၚလိုက္ၿပီး ကြဲျပားေျပာင္းလဲ ႏိုင္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ - * ကြ်န္ေတာ္႔ဆီကို ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလာတဂ္ၾက၊ ကြ်န္ေတာ္႔ကို အြန္လုိင္းခ်က္တင္ကေနကဗ်ာေတြ (ေခတ္ျပိဳင္ကဗ်ာ) ေတြ ဘယ္လုိဖတ္လဲ ေဆြးေႏြးၾကေတာ႔။ ကြ်န္ေတာ္ အျမဲျပန္ေျပာျဖစ္တဲ႔ ဥပမာတစ္ခုရွိတယ္။ ဘာသာျပန္တဲ႔ စိတ္အခံခ်ည္းနဲ႔မဖတ္နဲ႔လုိ႔။ ေခတ္ျပိဳင္ကဗ်ာေတြ ဖတ္ရင္ ကြ်န္ေတာ္က ေရကူးကန္ထဲ ျမစ္ထဲမွာ ကိုယ္ေဖာ႔ေမွ်ာသလုိဖတ္တယ္။ ကိုယ္ေဖာ႔ေနတဲ႔ အားထုတ္မႈကလြဲျပီး ကန္ၾကီး၊ ျမစ္ၾကီးက ဘယ္ေလာက္နက္လဲ ေအာက္မွာ ဘာေကာင္ေတြရွိမလဲ။ ဘယ္ေလာက္ အထိက်ယ္လဲ ေလ်ာက္ေတြးရင္ ေၾကာက္စိတ္၀င္ျပီး ေရနစ္နိုင္သလုိ၊ ေရေပၚမွာ လက္ငင္းကိုယ္ေဖာ႔ေမ်ာလုိ႔ရတဲ႔ ခံစားမႈအရသာ စစ္စစ္ကိုလည္း မခံစားရဘဲျဖစ္ေနမယ္။ *
အစားအစာခ်က္ျပဳတ္ၿပီးတဲ့အခါ အခ်ဥ္လိုသလား၊ အစပ္လိုသလား၊ အငန္လိုသလား၊ စသျဖင့္ အရသာကို ပထမဆံုး ျမည္းစမ္းၾကည့္ၿပီး လိုအပ္သလို ျပင္ဆင္ေပးတဲ့သူဟာ ခ်က္ျပဳတ္သူကိုယ္တိုင္ျဖစ္သလို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ဖန္တီးၿပီးတဲ့အခါ ပထမဆံုး ဖတ္ရႈခံစားသူဟာလည္း ကဗ်ာေရးသူကိုယ္တိုင္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ လုိအပ္သလို (edit) ျပဳလုပ္ၿပီးမွ ခ်ျပၾကျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးသားျခင္းဟာ ေဆးတစ္ဖံုေဖာ္စပ္သလိုပဲဆိုရင္လည္း ေဆးအစြမ္းကို အရင္ဆံုးစမ္းသပ္ၾကည့္သူဟာ ေဖာ္စပ္သူသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ကဗ်ာဆိုတာ သူ႔အလုိလိုျဖစ္ေပၚလာတယ္လို႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မထင္ပါဘူး။ ခံစားခ်က္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပင္းထန္ျပင္းထန္၊ ကုန္ၾကမ္းေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲမ်ားမ်ား၊ ဖန္တီး(ခ်က္ျပဳတ္)တဲ့ အတတ္ပညာတစ္ခုကေတာ့ လိုအပ္မွာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကဗ်ာဆိုတာ အႏုပညာပါ။ ကဗ်ာေရးတယ္ဆိုတာကေတာ့ အတတ္ပညာတစ္ခုသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
* ကိုစိမ္းခက္စိုး၏ “ကြ်န္ေတာ္၊ ခင္ဗ်ား - ေခတ္ျပိဳင္ကဗ်ာဖတ္ျခင္း” မွ
ၾကယ္စစ္သည္ (၃၁ ဇူလိုင္ ၂၀၁၂)
ကဗ်ာဆိုတာ က၀ိပစၥည္း၊ ကဗ်ာဆိုတာ သမုိင္းရဲ႕ ျပဌာန္းခ်က္၊ ကဗ်ာဆိုတာ ဘာသာစကားသံုးအႏုပညာ … စသျဖင့္ အဆိုေတြရွိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ကေတာ့ ကဗ်ာဆိုတာ အာရုံေတြကို လာရိုက္ခတ္တဲ့ လႈိင္းေလးေတြကို ေရးသူက သူ႔ရဲ႕ အတတ္ပညာတစ္ခုခုနဲ႔ ေပါင္းစပ္ဖန္တီးလိုက္တာလို႔ ျမင္ပါတယ္။ ကဗ်ာေတြဟာ ပန္းကေလးလိုပါပဲ။ လွပတဲ့ပန္းေလးေတြ ရွိသလို၊ ေမႊးတဲ့ပန္းေလးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ လွတဲ့ ပန္းတိုင္းက ေမႊးမယ္လို႔ အာမမခံႏိုင္သလို ေမႊးတဲ့ ပန္းတိုင္းကလည္း လွခ်င္မွ လွမွာပါ။ ေမႊးလည္းေမႊး လွလည္းလွတဲ့ ပန္းကေလးေတြလည္း ရွိတာေပါ့။
ကဗ်ာေရးတယ္ဆိုတာကလည္း တစ္နည္းအားျဖင့္ အစားအသာက္ေတြ ခ်က္ျပဳတ္သလိုပါပဲ။ တရုတ္စာႀကိဳက္တဲ့သူက တရုတ္စာ၊ ျမန္မာစာ ႀကိဳက္တဲ့သူက ျမန္မာစာ၊ တိုင္းရင္းသားစာ ႀကိဳက္တဲ့သူက တိုင္းရင္းသားစာ၊ ဥေရာပစာ ႀကိဳက္တဲ့သူက ဥေရာပစာေပါ့။ ကိုယ္ႏွစ္သက္သလို ခ်က္ျပဳတ္သံုးေဆာင္ၾကတာပါပဲ။ အဲဒီ့မွာမွ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္း (၀မ္းစာ) ရွိရင္ရွိသေလာက္၊ ေကာင္းရင္ေကာင္းသေလာက္ သံုးစြဲဖန္တီးတတ္ၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ရွိပါတယ္။
(ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကဗ်ာေရးသူ မျဖစ္ဖို႔လိုတယ္။
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
အဓိက ျပႆနာကေတာ့ ဒါပါပဲ။)
အဲဒီ ကဗ်ာပါ။ ဟုတ္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ကဗ်ာဖတ္တဲ့အခါမွာ ကဗ်ာေရးသူမျဖစ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ထိုနည္းတူစြာပဲ ကဗ်ာေရးတဲ့အခါမွာလည္း ကဗ်ာဖတ္သူမျဖစ္ဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ကဗ်ာဖတ္သူ နားလည္ေအာင္ဆိုၿပီး အရမ္းႀကီး ရွင္းျပမေနသင့္ဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဆရာေအာင္သင္း ေျပာဖူးတဲ့စကားေလးတစ္ခြန္းရွိပါတယ္။ ကဗ်ာဆိုတာ ေရးသူကသာမဟုတ္ ဖတ္သူကလည္း ျပဳလုပ္သည္ဆိုတာေလးပါ။ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းပဲ ႏွစ္သက္မိပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ ဖတ္တဲ့သူအေပၚလိုက္ၿပီး ကြဲျပားေျပာင္းလဲ ႏိုင္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ - * ကြ်န္ေတာ္႔ဆီကို ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလာတဂ္ၾက၊ ကြ်န္ေတာ္႔ကို အြန္လုိင္းခ်က္တင္ကေနကဗ်ာေတြ (ေခတ္ျပိဳင္ကဗ်ာ) ေတြ ဘယ္လုိဖတ္လဲ ေဆြးေႏြးၾကေတာ႔။ ကြ်န္ေတာ္ အျမဲျပန္ေျပာျဖစ္တဲ႔ ဥပမာတစ္ခုရွိတယ္။ ဘာသာျပန္တဲ႔ စိတ္အခံခ်ည္းနဲ႔မဖတ္နဲ႔လုိ႔။ ေခတ္ျပိဳင္ကဗ်ာေတြ ဖတ္ရင္ ကြ်န္ေတာ္က ေရကူးကန္ထဲ ျမစ္ထဲမွာ ကိုယ္ေဖာ႔ေမွ်ာသလုိဖတ္တယ္။ ကိုယ္ေဖာ႔ေနတဲ႔ အားထုတ္မႈကလြဲျပီး ကန္ၾကီး၊ ျမစ္ၾကီးက ဘယ္ေလာက္နက္လဲ ေအာက္မွာ ဘာေကာင္ေတြရွိမလဲ။ ဘယ္ေလာက္ အထိက်ယ္လဲ ေလ်ာက္ေတြးရင္ ေၾကာက္စိတ္၀င္ျပီး ေရနစ္နိုင္သလုိ၊ ေရေပၚမွာ လက္ငင္းကိုယ္ေဖာ႔ေမ်ာလုိ႔ရတဲ႔ ခံစားမႈအရသာ စစ္စစ္ကိုလည္း မခံစားရဘဲျဖစ္ေနမယ္။ *
အစားအစာခ်က္ျပဳတ္ၿပီးတဲ့အခါ အခ်ဥ္လိုသလား၊ အစပ္လိုသလား၊ အငန္လိုသလား၊ စသျဖင့္ အရသာကို ပထမဆံုး ျမည္းစမ္းၾကည့္ၿပီး လိုအပ္သလို ျပင္ဆင္ေပးတဲ့သူဟာ ခ်က္ျပဳတ္သူကိုယ္တိုင္ျဖစ္သလို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ဖန္တီးၿပီးတဲ့အခါ ပထမဆံုး ဖတ္ရႈခံစားသူဟာလည္း ကဗ်ာေရးသူကိုယ္တိုင္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ လုိအပ္သလို (edit) ျပဳလုပ္ၿပီးမွ ခ်ျပၾကျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးသားျခင္းဟာ ေဆးတစ္ဖံုေဖာ္စပ္သလိုပဲဆိုရင္လည္း ေဆးအစြမ္းကို အရင္ဆံုးစမ္းသပ္ၾကည့္သူဟာ ေဖာ္စပ္သူသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ကဗ်ာဆိုတာ သူ႔အလုိလိုျဖစ္ေပၚလာတယ္လို႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မထင္ပါဘူး။ ခံစားခ်က္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပင္းထန္ျပင္းထန္၊ ကုန္ၾကမ္းေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲမ်ားမ်ား၊ ဖန္တီး(ခ်က္ျပဳတ္)တဲ့ အတတ္ပညာတစ္ခုကေတာ့ လိုအပ္မွာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကဗ်ာဆိုတာ အႏုပညာပါ။ ကဗ်ာေရးတယ္ဆိုတာကေတာ့ အတတ္ပညာတစ္ခုသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
* ကိုစိမ္းခက္စိုး၏ “ကြ်န္ေတာ္၊ ခင္ဗ်ား - ေခတ္ျပိဳင္ကဗ်ာဖတ္ျခင္း” မွ
ၾကယ္စစ္သည္ (၃၁ ဇူလိုင္ ၂၀၁၂)
