ၿမိဳ႕ျပနဲ႔ ဒုကၡ ဆိုလား။
ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေပၚ နင္းတက္လိုက္တာ ဘယ္သူလဲ။ ေလာကဓံလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ မြန္းက်ပ္မႈလည္းျဖစ္
ႏိုင္တယ္။ ေျခဖ၀ါးႏုႏုေလး တစ္စံုလည္း ျဖစ္ႏိုင္ တယ္။ အျဖစ္ႏိုင္ဆံုးကေတာ့ သူလိုကိုယ္လို လူတစ္ေယာက္ပဲ။
ရုတ္တရက္ ငဲ့ၾကည့္မိတယ္။ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ပဲ။ ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်ီထားတယ္။ အေရွ႕က
အမ်ဳိးသားက ထပဲ ေပးရမလား။ ဆက္ပဲ ထိုင္ေနရမလား။ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ေဘးမွာလည္း ဦးဇင္းတစ္ပါး
က ထိုင္ေနေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အမ်ဳိးသားက ကေလးကိုပဲေခၚခ်ီထားလိုက္တယ္။ ဒါလည္း နားလည္မႈပဲ။
အဆင္ေျပမလို ျဖစ္သြားတယ္။ ကေလးက “ ၿဗဲ ” ခနဲ ထ ငိုလို႔ အဆင္မေျပေသးသလိုပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အမ်ဳိး
သား ေဘးက အမ်ဳိးသမီးငယ္တစ္ေယာက္ ထ ေပးလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အဆင္ေျပသြားျပန္တယ္။ အံ၀င္ခြင္က်ပဲ။
ခြင္မက်တာက Speed & Space ပဲ။ ဒါက ဒီေလာက္၀န္ဆို အႏၱရာယ္ မ်ားတယ္။ ဒီ၀န္နဲ႔ကို Speed တင္ရင္ ပိုၿပီး
အႏၱရာယ္ မ်ားတယ္။ ဒီလိုပါပဲ ေန႔တြက္မကိုက္ရင္ သူ႔အတြက္လည္း အႏၱရာယ္မ်ားတယ္။ အဲဒီ့မွာ အႏၱရာယ္ေတြ
ကို လြယ္ထားတယ္။ ဘယ္လိုျပင္သြားမလဲ။ လြယ္ပါတယ္ဆိုၿပီး အစီးေရကို ထပ္ၿပီးတုိးခ်ဲ႕လို္က္တယ္။ ဒါနဲ႔ မကိုက္
တာက ၿမိဳ႕ျပလမ္းဆိုတာပဲ။ ေတြးမယ္ဆို တစ္ၿမိဳ႕လံုးမွ အစီးေရက ငါးေသာင္းေလာက္ပဲ အဆင္ေျပမယ္။ အဲဒီ့လမ္း
ေတြက ဒီေလာက္ပဲ ထမ္းႏိုင္တယ္။ ဒီ့ထက္ ပိုလာရင္ ျပည့္က်ပ္ညပ္လာမယ္။ ဒါလည္း အႏၱရာယ္ မ်ားတာပဲ။ ဘယ္
သူက တရားခံလဲ။ ဒီ ဒဏ္ေတြကို ဘယ္သူေတြ အဓိက ခံ ရတာလဲ။ လူအခ်ဳိ႕ ေျပာတဲ့ ငရဲဆိုတာကေကာ ဘာလဲ။
ေန႔တိုင္း ၾကား ေနရတာကေတာ့ အသံေတြပဲ။ က်ပ္တယ္။ အေရွ႕ကို နဲနဲေလ်ာက္ပါ။ အလယ္မွာ အေခ်ာင္ႀကီး။ အ
လုပ္ ေနာက္က် ေတာ့မွာပဲ။ တခ်ဳိ႕က ေအာ္လို႔။ တခ်ဳိ႕က အူလို႔။ တခ်ဳိ႕က ဆူလို႔။ တခ်ဳိ႕က ဆဲလို႔။ ဘာလဲ။ ခင္ဗ်ား
ဘာေျပာလိုက္တာလဲ။ ေန႔တိုင္းပဲ ၾကား ေနရပါတယ္။ အသံေတြ။ ဘာ အသံေတြလဲ။ ဘာလဲ။ ခင္ဗ်ားကေကာ ဘာ
ေျပာလိုက္တာလဲ။ သဲ့သဲ့ေလးၾကားပါတယ္။ ဘာတဲ့ “ အလုပ္လုပ္ရတာထက္ လိုင္းကားတိုးစီးရတာ ပိုပင္ပန္းတယ္ ”
ဆိုလား။ အၿမဲတမ္းလည္း ၾကားရပါတယ္။ ဘာတဲ့ “ လိုင္းကားစီးရတဲ့ ဒုကၡ ” ဆိုလား။
ၾကယ္စစ္သည္ (၇ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၂)
ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေပၚ နင္းတက္လိုက္တာ ဘယ္သူလဲ။ ေလာကဓံလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ မြန္းက်ပ္မႈလည္းျဖစ္
ႏိုင္တယ္။ ေျခဖ၀ါးႏုႏုေလး တစ္စံုလည္း ျဖစ္ႏိုင္ တယ္။ အျဖစ္ႏိုင္ဆံုးကေတာ့ သူလိုကိုယ္လို လူတစ္ေယာက္ပဲ။
ရုတ္တရက္ ငဲ့ၾကည့္မိတယ္။ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ပဲ။ ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်ီထားတယ္။ အေရွ႕က
အမ်ဳိးသားက ထပဲ ေပးရမလား။ ဆက္ပဲ ထိုင္ေနရမလား။ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ေဘးမွာလည္း ဦးဇင္းတစ္ပါး
က ထိုင္ေနေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အမ်ဳိးသားက ကေလးကိုပဲေခၚခ်ီထားလိုက္တယ္။ ဒါလည္း နားလည္မႈပဲ။
အဆင္ေျပမလို ျဖစ္သြားတယ္။ ကေလးက “ ၿဗဲ ” ခနဲ ထ ငိုလို႔ အဆင္မေျပေသးသလိုပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အမ်ဳိး
သား ေဘးက အမ်ဳိးသမီးငယ္တစ္ေယာက္ ထ ေပးလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အဆင္ေျပသြားျပန္တယ္။ အံ၀င္ခြင္က်ပဲ။
ခြင္မက်တာက Speed & Space ပဲ။ ဒါက ဒီေလာက္၀န္ဆို အႏၱရာယ္ မ်ားတယ္။ ဒီ၀န္နဲ႔ကို Speed တင္ရင္ ပိုၿပီး
အႏၱရာယ္ မ်ားတယ္။ ဒီလိုပါပဲ ေန႔တြက္မကိုက္ရင္ သူ႔အတြက္လည္း အႏၱရာယ္မ်ားတယ္။ အဲဒီ့မွာ အႏၱရာယ္ေတြ
ကို လြယ္ထားတယ္။ ဘယ္လိုျပင္သြားမလဲ။ လြယ္ပါတယ္ဆိုၿပီး အစီးေရကို ထပ္ၿပီးတုိးခ်ဲ႕လို္က္တယ္။ ဒါနဲ႔ မကိုက္
တာက ၿမိဳ႕ျပလမ္းဆိုတာပဲ။ ေတြးမယ္ဆို တစ္ၿမိဳ႕လံုးမွ အစီးေရက ငါးေသာင္းေလာက္ပဲ အဆင္ေျပမယ္။ အဲဒီ့လမ္း
ေတြက ဒီေလာက္ပဲ ထမ္းႏိုင္တယ္။ ဒီ့ထက္ ပိုလာရင္ ျပည့္က်ပ္ညပ္လာမယ္။ ဒါလည္း အႏၱရာယ္ မ်ားတာပဲ။ ဘယ္
သူက တရားခံလဲ။ ဒီ ဒဏ္ေတြကို ဘယ္သူေတြ အဓိက ခံ ရတာလဲ။ လူအခ်ဳိ႕ ေျပာတဲ့ ငရဲဆိုတာကေကာ ဘာလဲ။
ေန႔တိုင္း ၾကား ေနရတာကေတာ့ အသံေတြပဲ။ က်ပ္တယ္။ အေရွ႕ကို နဲနဲေလ်ာက္ပါ။ အလယ္မွာ အေခ်ာင္ႀကီး။ အ
လုပ္ ေနာက္က် ေတာ့မွာပဲ။ တခ်ဳိ႕က ေအာ္လို႔။ တခ်ဳိ႕က အူလို႔။ တခ်ဳိ႕က ဆူလို႔။ တခ်ဳိ႕က ဆဲလို႔။ ဘာလဲ။ ခင္ဗ်ား
ဘာေျပာလိုက္တာလဲ။ ေန႔တိုင္းပဲ ၾကား ေနရပါတယ္။ အသံေတြ။ ဘာ အသံေတြလဲ။ ဘာလဲ။ ခင္ဗ်ားကေကာ ဘာ
ေျပာလိုက္တာလဲ။ သဲ့သဲ့ေလးၾကားပါတယ္။ ဘာတဲ့ “ အလုပ္လုပ္ရတာထက္ လိုင္းကားတိုးစီးရတာ ပိုပင္ပန္းတယ္ ”
ဆိုလား။ အၿမဲတမ္းလည္း ၾကားရပါတယ္။ ဘာတဲ့ “ လိုင္းကားစီးရတဲ့ ဒုကၡ ” ဆိုလား။
ၾကယ္စစ္သည္ (၇ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၂)
No comments:
Post a Comment