သူဟာ မၿပီးဆံုးေသးတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္မွာမၿပီးဆံုးေသးတဲ့
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရွိတဲ့အေၾကာင္း ခင္ဗ်ားကို ေျပာျပခ်င္တယ္။
ကဗ်ာအေၾကာင္းေျပာၿပီဆိုမွေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ကဗ်ာအေၾကာင္းကို
အၾကမ္းဖ်ဥ္းသိထားဖို႔ေတာ့ လိုမယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ခက္ပါတယ္။
သီအိုရီေတြနဲ႔ တြက္ခ်က္ထားတာေတြကို သိပ္သေဘာမေတြ႕ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။
ခင္ဗ်ားလည္း ႏွစ္သက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကဗ်ာဆိုတဲ့အရာကို လူေတြဆီကပဲ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားၾကည့္ရေအာင္။
လူေတြဟာ
ႏူးညံၿပီးလွပတဲ့ အရာေတြကိုကဗ်ာနဲ႔ တင္စားေလ့ ရွိၾကတယ္။ အရမ္းလွပတဲ့
ရႈခင္းတစ္ခုခုကိုပဲ ေတြ႕ေတြ႕၊ ႏူးညံေပ်ာ့ေပ်ာင္းသပ္ရပ္တဲ့
အရာ၀တၳဳတစ္ခုခုကိုပဲ ေတြ႕ေတြ႕ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါဟာ မလံုေလာက္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္
ထင္တယ္။ ကဗ်ာဟာ ႏူးညံမႈမွာ ရွိသလို၊ ရဲရင့္မႈမွာလည္း ရွိတယ္။ လွပမႈမွာ
ရွိသလို၊ ခက္ထန္မႈမွာလည္း ရွိတယ္။ စသျဖင့္ေပါ့။ ဟုတ္ပါတယ္၊ အရာရာမွာ
ကဗ်ာေတြ ရွိၾကတယ္။
ကဗ်ာဖန္တီးတဲ့သူအေတာ္မ်ားမ်ား
(၉၉.၉၉%) မွာ ဘယ္သူမွ မဖတ္ဖူးေသးတဲ့၊ ဘယ္သူမွ မဖတ္ျဖစ္လိုက္တဲ့၊ ဘယ္သူမွ
ဖတ္ဖို႔ မျပျဖစ္လိုက္တဲ့ ကဗ်ာေတြ ရွိႏိုင္တယ္။ တစ္ပုဒ္တည္းေသာ္ လည္းေကာင္း၊
တစ္ပုဒ္ထက္ပို၍ေသာ္ လည္းေကာင္းေပါ့။ အဲဒီလိုပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္းဘယ္သူ႕ကိုမွ ထုတ္မျပျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရွိတယ္။
အဲဒီကဗ်ာဟာ
တစ္ခါတရံမွာ ခက္ထန္ၿပီး၊ တစ္ခါတရံမွာ ႏူးညံတယ္။ တစ္ခါတရံမွာ
ပုံရိပ္ဆန္ၿပီး၊ တစ္ခါတရံမွာ အေ၀းကို ပ်ံသြားတတ္တယ္။ သူဟာ
ပင္လယ္လိႈင္းေလးေတြနဲ႔လည္း တူတယ္။ အတက္အက် ရွိတယ္။ တစ္ခါတေလ
၀ိုင္းဒိုင္းက်ဲေသာင္းက်န္းတတ္ၿပီး၊ က်န္အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတတ္တယ္။
သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕
ေဆြးေႏြးေဖာ္လည္း ျဖစ္တယ္။ ဆိုပါေတာ့ တစ္စံုတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္မ၀ံ့ရဲတဲ့အခါ
သူက ကူညီေလ့ရွိတယ္။ သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားေပးႏွစ္သိမ့္တတ္သူလည္း ျဖစ္တယ္။
အားအင္ကုန္ခမ္းေနတဲ့ အခါမ်ဳိးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အရမ္းစိတ္ညစ္ေနတဲ့
အခါမ်ဳိးမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ သူက ေျပာတယ္။ “ ဟိုးေကာင္းကင္ကို ၾကည့္ပါဦး။
ဒီေန႔ မိုးမရြာဘူးေနာ္။ ေအးေလသူ႕အခ်ိန္မွ မဟုတ္ဘဲ။ အခ်ိန္တန္ေတာ့
ရြာမွာေပါ့။ ” တဲ့။
တစ္ခါတရံမွာ သူက မာမာထန္ထန္လည္း
ဆက္ဆံတတ္တယ္။ တစ္စံုတစ္ရာကို ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္ရြံေနတဲ့
အခါမ်ဳိးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မလိုအပ္ဘဲ တစ္စံုတစ္ခုကိုအားနာေနတဲ့ အခါမ်ဳိးမွာပဲ
ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ သူ႕ရဲ႕ ခက္ထန္မႈကို ကၽြန္ေတာ္ စိုးရြံ႕တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က
သူ႕ကို ေျပာတယ္။ “ ဒီေန႔လည္းမိုးမရြာဘူးေနာ္ ” လို႔။ သူ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။
တခဏေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့မွ တစ္လံုးခ်င္း ေျပာခ်တယ္။ “ နင္
ရဲရင့္ျပတ္သားလာရင္ အဲဒီမိုးေတြ အလိုလိုရြာလာလိမ့္မယ္။ ” တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း
ကၽြန္ေတာ္ပါပဲ။ သူတည္ၿငိမ္ေနတာ ျမင္ရင္ တစ္ခုခုနဲ႔ စ ခ်င္တယ္။
သူစိတ္ဆိုးလာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေခၚဘူး။ အဲဒီလုိ ဆိုရင္လည္း
မေနတတ္ျပန္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ေပ်ာ္ေနေစခ်င္တယ္။ အဲဒီလိုပါပဲ
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္ေနခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူမရွိရင္ မျဖစ္ဘူးလို႔
တစ္ခါတစ္ခါ ခံစားရတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါပဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အၿမဲလိုလိုေတာ့လည္း
မဟုတ္ျပန္ဘူး။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီကၽြန္ေတာ္ဟာ ရူးေနတဲ့
ေကာင္ပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ သူ႕ကိုခ်စ္သလိုလိုနဲ႔ ကိုယ္ကိုယ္ကို ပိုခ်စ္တတ္တယ္။
သူ႕ကို စြဲလန္းသလိုလိုနဲ႔ ကိုယ္ကိုယ္ကို ပိုစြဲလန္းတတ္တယ္။ သူ႕ရဲ႕
ဆံုးမသံေတြ ၾကားတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ သူ႕ရဲ႕
ယံုၾကည္အားကိုးတဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ ဆံုတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရဲရင့္တဲ့
စစ္သူႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အရာရာကို သူဟာ
ပုံေဖာ္ႏိုင္စြမ္းရွိေနတတ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျငင္းဖို႔ ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ သူ႕ကိုလည္း ျငင္းတတ္လာတယ္။
တစ္ခါတရံမွာ သူက သည္းခံၿပီး၊ တစ္ခါတရံက်ေတာ့လည္း အေ၀းကို ပ်ံသြားျပန္ေရာ။
အရာရာကို လႊမ္းမိုးခ်င္တဲ့ သူ႕ကို အေလွ်ာ့ေပးရပါမ်ားလို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း
ေလ်ာ့ရဲရဲျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီလုိ ဆိုေတာ့လည္း သူက မႀကိဳက္ျပန္ပါဘူး။ သူ႕ကို
နားလည္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ပဲ ပိုပိုနားလည္လာတယ္။
တကယ္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းတည္းေပၚမွာ အကြာအေ၀း တူညီစြာ၊
ေရြ႕လ်ားတဲ့အရွိန္ တူညီစြာနဲ႔ ရွိေနၾကသူေတြပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုဘူး။ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ အဆံုးသတ္လို႔
မရဘူး။ သူ႕ကို သူပဲ အဆံုးသတ္ရလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ပဲ
အဆံုးသတ္ရလိမ့္မယ္။
ရယ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ တကယ္ေတာ့
သူဟာဘယ္တုန္းကမွ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မျဖစ္ခဲ့ဖူးသလို၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာလည္း
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ၿပီးဆံုးေအာင္ မေရးတတ္ေသးတဲ့ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ၾကယ္စစ္သည္
၂၄ ဇူလိုင္ ၂၀၁၃
