ေဘာင္မဲ့ပန္းခ်ီ

ေဘာင္မဲ့ပန္းခ်ီ

(က)

(၁)

အဓိပၸာယ္သတ္မွတ္ပုံကေတာ့ အတန္ငယ္ဆန္းပါသည္။ ဒီေနရာကို ခ်ည့္နဲ႔နဲ႔ဟု အမည္ေပးထား၏။ စိတ္ေတြက ယိုင္ဆင္းေနသည္လား။ ရုပ္ေတြက ယိုင္ဆင္းေနသည္လား မသိပါ။ အနီးအနားတ၀ိုက္တြင္ေတာ့ သက္ျပင္းခ်သံႏွင့္ ေတာက္ခတ္သံတို႔ျဖင့္ က်ယ္ေလာင္ၿမိဳင္ဆိုင္ေလသည္။

ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ ပထမအဆိုကို မွားသည္ဟု ယူဆစရာရွိပါသည္။ ခ်ည့္နဲ႔နဲ႔ဟူသည္ အားနည္းျခင္း၊ ယိုင္းယိုင္ျခင္း၊ အခ်ိန္မေရြးၿပိဳလဲႏိုင္ျခင္း စေသာ အနက္တို႔ကို ေဆာင္ေလ၏။ ဘယ္လုိအေၾကာင္းအရာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ယ္ေလာင္ၿမိဳင္ဆိုင္မႈရွိေနေသာ ေနရာတစ္ေနရာကို ခ်ည့္နဲ႔နဲ႔ဟု သင္ ယူဆပါမည္လား။

(၂)

ကႀကီးသည္ ကႀကီးျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျပႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားေန၏။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ကႀကီးျဖစ္ေၾကာင္းကို ၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး သိရွိထားၿပီးသားသာျဖစ္ေလသည္။ ကႀကီး စိတ္ညစ္ေန၏။ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး … စသျဖင့္ တစ္ခုမွ အဆင္မေျပပါ။ အရက္ေသာ္ဖို႔ အေၾကာင္းအရာရသည္ဟု ကႀကီးက ယူဆလိုက္သည္။

ထိုသို႔ျဖင့္ ကႀကီးအရက္ေသာက္တတ္လာသည္။ မိုးေလးတေအးေအး၊ အရက္ကေလးတျမျမနဲ႔ဆို ပတ္၀န္းက်င္ကိုပါ အနည္းငယ္ ရစ္ခ်င္လာသည္။ ဒါဟာ သူ႕ရဲ႕ ထြက္ေပါက္တစ္ခုဟု သူထင္ေနသည္။

ထင္ျခင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ယူဆျခင္းသည္ျဖစ္ေစ ေသခ်ာေပါက္အမွန္တရားတစ္ခုမဟုတ္ေၾကာင္း ကႀကီးအားေျပာျပရန္အတြက္ တစ္စံုတစ္ရာက လိုက္ရွာေနပါသည္။

(၃)

သူသည္ သမားေတာ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။ ထိုသို႔ လူအမ်ားက လက္ခံထားၾကသည္။ ထိုလူအမ်ားထဲတြင္ လူအမ်ားက ယံုၾကည္လက္ခံထားၾကေသာ ပညာရွိမ်ားလည္း အပါအ၀င္ျဖစ္၏။

သူ႕အား သမားေတာ္တစ္ဦးဟု ဆိုၾကေလသည္။ ေဆးဆရာအေတာ္မ်ားမ်ား၊ ေဆးအေတာ္မ်ားမ်ား၊ ေဆးကုသနည္းအေတာ္မ်ားမ်ားက လက္ေလွ်ာ့ထားရေသာအရာတို႔ကိုပင္ သူ ကုႏိုင္၏။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ႏိုက္တင္ေဂးလ္မဟုတ္ပါ။ ဇီ၀က မဟုတ္ပါ။ မာသာထရီဇာလည္း မဟုတ္ပါ။

သူသည္ ေလာကတြင္ရွိေသာ အရာရာကို ကုစားႏိုင္စြမ္းေသာေၾကာင့္ လူတခ်ဳိ႕၏ ေက်းဇူးတင္ျခင္းကို ခံရတတ္သလို လူတခ်ဳိ႕၏ ေ၀ဖန္ျပစ္တင္ျခင္းကိုလည္း ခံရတတ္ေလသည္။ သူကေတာ့ အရာရာကို တုန္႔ျပန္ေျပာဆိုျခင္း အလ်င္းမရွိေခ်။ ထိုထိုေသာ သူကို အခ်ိန္ဟု လူေတြက အမည္နာမ တပ္ေလ၏။

(ခ)

(၁)

မယ္ခ စိတ္ညစ္ေနသည္။ မိုးကလည္း ရြာမလို၊ ၿပိဳမလိုနဲ႔ ညိဳ႕မႈိင္းေန၏။ ထိုသို႔ အေျခအေနကို သူ မႀကိဳက္ပါ။ မယ္ခမွာ ရြာစရာရွိလွ်င္ ၀ုန္းဒိုင္းႀကဲရြာခ်သည့္ ဒဏ္ကို ႀကံႀကံခံၿပီး ရွင္းသန္႔ၾကည္လင္ေသာ ေကာင္းကင္ကို လုိလားသူသာ ျဖစ္ေလသည္။

မိုး၏ အုံ႔မိႈင္းျခင္းသည္ စိတ္၏ မိႈင္းျပျခင္းကိုလည္း တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ႀကီးစိုးထားေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူတြန္းလွန္ႏိုင္မည္ဟု သူ႕ကို သူ အားေပးေန၏။ မ်က္စိမွိတ္၍ ရွာေဖြခ်င္ေသာ္လည္း အျခားမရွိပါ။ မိမိကိုယ္သာ ကိုးကြယ္ရာ ျဖစ္၏။

(၂)

စနစ္အေၾကာင္းကို လူအေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာေနၾကသည္။ ဟိုနားက ပြက္ေလာထလွ်င္လည္း စနစ္မေကာင္းေၾကာင္းသာျဖစ္၍ ဒီနားက ပူညံပူညံဆိုလွ်င္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။ တစ္ေယာက္၏ အမွားကို တစ္ေယာက္က ျမင္တတ္ၾကေလသည္။ ေထာက္ျပျပဳျပင္ေပးသူတခ်ဳိ႕ ရွိသလို၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း ျပစ္တင္ရႈံခ်ၾကေလသည္။ ထိုသို႔ ပတ္လည္ရိုက္ျခင္းျဖင့္ ထိုသူတို႔သည္ မွန္ၾကည့္ရန္ေမ့တတ္လာၾက၏။ ထိုသို႔ျဖင့္ မိမိကို မိမိ မေတြ႕ၾက။ ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိး အားလံုးသည္ တစ္ခုခုအေပၚမွာသာ တည္မွီလာၾကေလသည္။

အမွန္ေတာ့ သူသည္ ဘာကိုမွ မယ္မယ္ရရ မျပဳလုပ္ခဲ့ပါ။ လူမ်ား၏ သတ္မွတ္မႈေၾကာင့္သာ သူ ေပၚေပါက္လာျခင္းျဖစ္၏။ သူသည္ လူတစ္စုအတြက္ မေကာင္းဟု ထိုလူတစ္စုက ယူဆၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အျခားတစ္ဘက္တြင္လည္း လူတစ္စုက သူတို႔အတြက္ေတာ့ အင္မတန္ေကာင္းမြန္သည္ဟု သတ္မွတ္ၾကေလသည္။ အမွတ္တရအျဖစ္ပင္ တစ္ခုတ္တရ မွတ္သားထားၾကေလသည္။ ေနာင္လာေနာင္သားတို႔ကို တဖြဖြေျပာျပတတ္ေလသည္။ အတုယူခိုင္းတတ္ၾကေလသည္။

ထပ္၍ ဆိုပါမည္။ အမွန္ေတာ့ သူသည္ ဘာကိုမွ မယ္မယ္ရရ မျပဳလုပ္ခဲ့ပါ။ လူေတြက သတ္မွတ္ၿပီး၊ တခ်ဳိ႕က ရႈံခ်ၾက၊ တခ်ဳိ႕က ေကာင္းခ်ီးေပးၾကျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ မညီညြတ္ေသာသူမ်ားက သူ႕ကို တညီတညြတ္တည္း အမည္ေပးထားၾကေလသည္။ ထိုအမည္ကား ေခတ္ ျဖစ္၏။

(ဂ)

(၁)

ေမာင္အ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းေတြးေနသည္။ သူသည္ အဆံုးသတ္တစ္ခု မဟုတ္ပါ။ ေမာင္ကႀကီးသည္လည္း အစတစ္ခုမဟုတ္ပါ။ ထိုသို႔ သူထင္သည္။ ေနသည္ အေရွ႕အရပ္က ထြက္သည္ဟု လူေတြ ေျပာၾကသည္။ ေမာင္အ ကေတာ့ ထိုသို႔ တရားေသမယူဆပါ။ ေနထြက္ရာ အရပ္ကို အေရွ႕အရပ္ဟု သတ္မွတ္ထားေသာၾကာင့္သာ ေနသည္ အေရွ႕အရပ္က ထြက္ျခင္းျဖစ္၏။ ေနထြက္ရာအရပ္သည္ ေျမာက္အရပ္ဟုသာ သတ္မွတ္ထားခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ ၄င္းေနသည္ ေျမာက္အရပ္ကသာ ထြက္လာေပလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ သတ္မွတ္ျခင္းသည္ အလြန္တစ္ရာ အေရးႀကီးေလ၏။

လူအေတာ္မ်ားမ်ားတို႔သည္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခု ျဖစ္ၾကေသာအခါ ေကာင္းသည့္ဘက္ထက္စာလွ်င္ မေကာင္းသည့္ဘက္မွ အရင္ေတြးတတ္ၾကေလသည္။ သတ္မွတ္စရာတစ္ခုခုရွိလာခဲ့လွ်င္ေကာ အဘယ္သို႔ သတ္မွတ္ၾကေလမည္နည္း။ အေတြးႏွင့္ သတ္မွတ္မႈသည္ ဆက္စပ္လ်က္ရွိသည္ဟု ေမာင္အ က ယူဆသည္။ ေတြးရင္းေတြးရင္းႏွင့္ ေမာင္အ လန္႔လာ၏။ မိုးၿပိဳမွာကို သူမေၾကာက္ပါ။ မိုးၿဖိဳခ်မွာကိုေတာ့ သူေၾကာက္ပါသည္။

(၂)

လမ္းက ေမာင္အ ကို ထမ္းမထားပါ။ ေမာင္အ ကလည္း လမ္းကို ထမ္းမထားပါ။ လမ္းကလည္း ေမာင္အ အတိုင္းသာ ရွိ၍ ေမာင္အ ကလည္း လမ္းအတိုင္းသာ ရွိေလသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ သူ႕အလုပ္ သူလုပ္ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္၏။ တစ္ေယာက္ေပၚတစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ သက္ေရာက္ျခင္းသာရွိ၍ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ေလးစား ေစာင့္ေရွာက္ရေလမည္။ ထိုသို႔ သူ ထင္သည္။

ဆက္လက္၍ ေမာင္အ ထင္ရာမွသည္ ျမင္လာသည္မွာ လမ္းသည္ မွန္တစ္ခ်ပ္သာ ျဖစ္ေလ၏။ သူ႕ကို ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေပးျခင္း မရွိေသာအခါ သူသည္ ပ်က္ယြင္းလာသည္။ သူႏိုင္ေသာ ၀န္ထက္ပို၍ ထမ္းခိုင္းေသာအခါတြင္လည္း သူသည္ ပ်က္စီးလာ၏။ ထိုသို႔ အရိပ္ထင္ျပေလသည္။

(၃)

ေမာင္အ ဆက္ေတြး၏။ ေမာင္ကႀကီး ကိုလည္းေကာင္း၊ မယ္ခ ကိုလည္းေကာင္း၊ ခ်ည့္နဲ႔နဲ႔၀န္းက်င္ ကိုလည္းေကာင္း၊ မွန္တစ္ခ်ပ္ျပသရန္ လိုအပ္ေနေပၿပီ။ ထုိမွန္သည္ ေမာင္အ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ရွိေနသည္လား။ အေတြးထဲတြင္ ရွိေနသည္လား။ လမ္းေပၚတြင္ ရွိေနသည္လား။

ေမာင္အ က်ယ္ေလာင္စြာ ဟားတိုက္ရယ္ေမာလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အသံတစ္စံုတစ္ရာ ထြက္ေပၚမလာခဲ့ေပ။ တကယ္ေတာ့ ေမာင္အသည္ အျမင္အာရုံႏွင့္ အၾကားအာရုံခ်ဳိ႕တဲ့အားနည္းသူ တစ္ေယာက္သာျဖစ္၍ အရာရာကို စိတ္ကူးျဖင့္သာ ပုံေဖာ္မိသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။ သူ႕မွာ ေျပာျပရန္ ဘာသာစကားတစ္ခုရွိပါသည္။ ထိုဘာသာစကားကိုေကာ လူသားတို႔ မည္သို႔ သတ္မွတ္ၾကေလမည္နည္း။

ၾကယ္စစ္သည္

၂၄ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၃

ငါ က်င့္ တရား

ငါ က်င့္ တရား

ငါ အားနာတယ္။

ငါ က တိတ္ဆိတ္သူ။

ငါ က ျဖည္းျဖည္းေလး။

ငါ ရဲ႕ ပုံရိပ္ေတြ။

ငါ ေယာက်္ားလား။

ငါ မိန္းမလား။

ငါ က ငွက္။

ငါ က နတၳိ။

ငါ က အလြမ္းေျပ။

ငါ က ေခတ္သစ္ပန္းပု။

ငါ အသံ၀င္လာတယ္။

ငါ အမုန္းဆံုးက ငါ။

ငါ ၿပံဳးလိုက္တယ္။

ငါ ရယ္ေနတယ္။

ငါ ေသေနသလိုပဲ။

ငါ ကို ေသာင္းက်န္သူလို႔ မေခၚနဲ႔။

ငါ သေဘာနဲ႔ ငါပဲ။

ငါ ႏွေျမာတယ္။

ငါ က သိပ္ေတာ္တဲ့ေကာင္။

ငါ ၀မ္းသာတယ္။

ငါ တစ္ေယာက္တည္း ခရီးသြားတယ္။

ငါ ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲ ထိုးက်သြားတယ္။

ငါ ဆက္ႀကိဳးစားမယ္။

ငါ က ငွက္။

ငါ က မဲ့ၿပဳံးတစ္၀က္နဲ႔ ခရီးဆက္ေနသူ။

ငါ ကိုယ္ခြဲလာတယ္။

ငါ က တဏွာ။

ငါ က မာန။

ငါ က ဒိဌိ။

ငါ က သူတစ္ပါး။

ငါ က အရိုင္းစိတ္။

ငါ က ဒါ၀င္၀ါဒ။

ငါ က ၿမိဳ႕ရိုး။

ငါ က ခံတပ္။

ငါ ေတြခ်ည္း တိုက္တဲ့စစ္။

ငါ သြားႏွင့္မယ္။

ငါ ေသြမႈရပ္၀န္း။

ငါ ဘာလဲ။

ၾကယ္စစ္သည္

21 August 2013 - 02:03 PM