ကၽြန္မ အခု၀တ္ထားတာလား။ လူသားေရာင္း/၀ယ္မႈေပါ့။
အဲဒီကဗ်ာက အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္စာ ေရးရတယ္။
ဟုတ္လား။ တစ္သက္တစ္ကၽြန္းစာ ေရးရတယ္။ ဟုတ္လား။
ရွင္တို႔ရဲ႕ နစ္နာမႈအတြက္ ကၽြန္မအတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ ေလ်ာ္ေၾကးေပးပါ့မယ္။ ဟုတ္လား။
ရွင္မို႔ ေျပာထြက္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ကို ကုန္ကူးတဲ့ စရိတ္က ဘယ္ေလာက္လဲ။ ဟုတ္လား။ စားေရး၊
ေနေရး၊ ၀တ္ေရးလား။ ဟုတ္လား။ ကၽြန္မအိမ္မွာက သမီးသံုးေယာက္နဲ႔။ ကၽြန္မက သူမ်ားအိမ္မွာ
အ၀တ္လည္း ေလွ်ာ္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ သူတို႔ ေက်ာင္းစရိတ္နဲ႔။ မီးပူလည္းတိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္။
ကၽြန္မက သမီးေတြ သိကၡာမက်ရင္ ပိုက္ဆံရတဲ့အလုပ္ လုပ္မွာပဲ။ သိကၡာမက်တဲ့အလုပ္ဆိုတာ သိလား။
ကၽြန္မမွာက သမီးခ်ည္းပဲေလ။ ကၽြန္မ သိကၡာရွိမွ ကၽြန္မသမီးေတြ သိကၡာရွိမွာေပါ့။ ကၽြန္မ
ကိုယ္က်င့္တရားထိန္းမွ ကၽြန္မသမီးေတြ ထိန္းမွာေပါ့။ ကၽြန္မေယာက်္ားကိုလည္း ကၽြန္မသစၥာရွိရမွာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ေငြရတဲ့အလုပ္ေတာ့ လုပ္မွာေပါ့။ ကၽြန္မ ေျပာၿပီးသားပဲ။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္မအိမ္မွာက
သမီးသံုးေယာက္နဲ႔ေလ။ မိန္းကေလးေတြ ဆိုေတာ့ ၀တ္ခ်င္မွာေပါ့။ သမီးႀကီးက ရွစ္တန္း၊ ၁၃ႏွစ္။
အလတ္မက ေျခာက္တန္း၊ ၁၁ႏွစ္။ အငယ္ေလးလား။ တစ္တန္းတတ္ေနၿပီေလ။ ဘာ ။
မျမင္ဖူးဘူး ဟုတ္လား။ အင္းေလ။ သူ႕ အေဖကို ရွင္တို႔ေခၚသြားတုန္းက သူက ကၽြန္မဗိုက္ထဲမွာပဲ
ရွိေနေသးတာ။ ဘယ္ျမင္ဖူးမလဲ။ သူလည္း သူ႕ အေဖကို အျပင္မွာမွ မျမင္ဖူးဘဲ။ ဘာ
။ နစ္နာေၾကး ဟုတ္လား။ ကၽြန္မလိုခ်င္တာက လူပါ။ ရွင္ေျပာတဲ့ ေလ်ာ္ေၾကးက ကၽြန္မသမီးငယ္ရဲ႕
ေျခာက္ႏွစ္စာမေျပာနဲ႔။ တစ္ရက္စာ ေတာင္မရွိဘူး။ ဘာ
။ မ်ားပါတယ္။ ဟုတ္လား။
ရွင္ လူ မဟုတ္ဘူးလား။ ေအးေလ ရွင္ ဘယ္နားလည္ပါ့မလဲ။ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္က သူ႕အေဖကို ေတာင့္တတဲ့
မ်က္၀န္းမ်ဳိး။ တမ္းတရင္း ေငးေနတဲ့မ်က္၀န္းမ်ဳိး။ ဘာ
။ အခုမွ အတတ္ႏိုင္ဆံုး
ရွာေပးပါ့မယ္လား။ ဟုတ္လား။ ရွာေပါ့။ ကၽြန္မကို သူတို႔က တစ္လေစာင့္ေပးလိုက္ပါ ေျပာ ထားတာပဲ။
တစ္လေတာ့ ကၽြန္မေစာင့္မွာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မသမီးေတြ ေက်ာင္းျပန္လာခ်ိန္ နီးေနၿပီ။ ရွင္
ျပန္ပါေတာ့။ စိတ္ကိုေလ်ာ့ပါဟာ။ အခုနင္လည္း
တိုင္ထားၿပီးၿပီပဲ။ ကၽြန္မ လူကိုပဲ ေလ်ာ့ႏိုင္တယ္ အစ္မေရ။ စိတ္ကိုေတာ့ လံုးလံုးကို
ေလ်ာ့လို႔မရေသးဘူး။ ကၽြန္မမွာလည္း သမီးသံုးေယာက္နဲ႔ေလ။
မင္းသိုက္ထြန္း - ၁၅ ေမ ၂၀၁၃
