အေရးေၾကာင္း
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ အလုပ္တစ္ခုကို စတင္လိုက္တယ္။ ဒါဟာ
နိယာမ တစ္ခုရဲ႕ အခ်ဳိးအေကြ႕ပဲ။
သက္ျပင္းခ်တယ္။ တိုးေ၀ွ႕တယ္။
ကြယ္ထားတယ္။ ပတ္သြားမယ္။
အရွိန္ဟာ ေနရာယူဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။
သူ႕ရဲ႕ ယႏၱားယားထဲကို သြပ္သြင္းတယ္။
ရင္ဆိုင္တယ္။ တည္ရာအရပ္ကို ဆက္တယ္။
ဖ်က္မ်ဥ္းတခ်ဳိ႕ကလည္း ေျပာတယ္။
ေရ အတြက္ ငါးမလိုဘူး။
ငါးအတြက္ေတာ့ ေရ လိုတယ္။ ဟင့္အင္း။
ကိုယ္ကေတာ့ ဆီပဲ။ တစ္စက္တည္း။
ေနျပင္းလည္း မေမွာက္ဘူး။
ေရမ်ားလည္း မေၾကာက္ဘူး။
ေရာက္ရာအရပ္ကေန တက္လာတယ္။
ေရာက္မယ့္ေနရာကေန ခရီးဆက္မယ္။
ေရွ႕တစ္လွမ္းဟာ ေတာ္၀င္နန္းပဲ။
ေရွ႕တစ္လွမ္းဟာ ခရီးၾကမ္းပဲ။
ေရွ႕တစ္လွမ္းဟာ ေက်ာက္မ်က္ခန္းပဲ။
ေရွ႕တစ္လွမ္းဟာ ခေရာင္းလမ္းပဲ။
တစ္ခန္းၿပီးမွ တစ္ခန္းသြားမယ္။
နားသင့္ရာမွာ နားတယ္။
ခရီးေဖာ္ စကားစုေတြက ေမးၾကတယ္။
ဘယ္လမ္းဟာ အဆံုးခန္းလဲ။
ဒီ ပါဒရဲ႕ အဆံုးဟာ ေနာက္ ပါဒရဲ႕ အစ ျဖစ္တယ္။
ကႀကီးက လာခဲ့သူဟာ ကႀကီးေရာက္မွ ပုဒ္မခ်မယ္။
အဲဒီမွာ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ အလုပ္တစ္ခုကို အဆံုးသတ္တယ္။
အရွိန္၊ ဦးတည္ရာနဲ႔ ကဗ်ာရဲ႕ အားၿပိဳင္ပြဲမွာ
ေနာက္ပါဒေတြအတြက္ ရႈံးတယ္။ ဒါဟာ
နိယာမတစ္ခုကို ခၽြင္းခ်က္မဲ့ လက္နက္ခ်ျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
မ်ဳိးေစ့ခ်ျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေနာက္ထပ္
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ အလုပ္တစ္ခုကို စတင္လိုက္တယ္။
ၾကယ္စစ္သည္ (၁၇ မတ္ ၂၀၁၃)
No comments:
Post a Comment