ဘာပဲေျပာေျပာ ၿပီးသြားၿပီ။

ဘာပဲေျပာေျပာ ၿပီးသြားၿပီ။



မရလို႔ မလိုခဲ့တဲ့အားက အရအမိကို ျပန္လိုခ်င္ေနမိတယ္။
မေန႔ညက ျမွပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္ အေတြးကို
ဒီမနက္က်မွ ဘယ္လိုျပန္ေရးမလဲ။ ႏႈိးၿပီ။
ႏႈိးရျပန္ၿပီ။ ဆီကုန္ေနတုန္းဆိုေတာ့လည္း ခပ္ေရးေရးေလးပဲ လြဲတယ္။
ကင္ဆာပဲ။
ကင္ေလ ဆာေလပဲ။
ရွာရင္း ေဖြရင္း လဲတယ္။
ေတြးရင္း ေရးရင္း လြဲတယ္။
အစအဆံုးကို Edit လုပ္ၿပီးမွ ျပန္စီပါ။
စီစီစစ္စစ္ မရွိလည္း ဒီမွာေတာ့ ဒီဆီေတြ ရတယ္။
ဒီဆီနဲ႔ပဲ ႏႈိးပါ။
ဒီဆီနဲ႔ပဲ စားပါ။
ေနာက္တစ္လအတြက္ ေရးမယ့္ေနရာအား
အထားအသိုေျပာင္းေပးပါ။ ဖူး မပါရ။ ဟူး ... မပါရလို႔ ဖတ္ပါ။
ဒီဆီကို ေျပာင္းပါ။
ဒီစကားလံုးကို အစားထိုးပါ။
ငိုခ်င္လ်က္ လက္တို႔သူႏွင့္ ရထားအတူစီးၿပီး ခရီးအတူ သြားပါ။
ခရီးသြားရင္း စာလည္း သြားပါေစ။ ဒီဆီကို မစားရ။
ေရွ႕ဆက္ရန္ မရွိတဲ့အခါ ဒီဆီအစား AD-21 ကိုထည့္ၿပီး ႏႈိးပါ။
ႏိုးသည္ျဖစ္ေစ၊ မႏိုးသည္ျဖစ္ေစ မွင္အခ်ဳိ႕ေတာ့ စြန္း ထင္း ပါေစ။
မီး မေမႊးရ။ မီးလို ေသြးပါ။
ဒီအေတြးနဲ႔ မေ၀းခင္မွာ ပုဒ္မခ်ပါ။ ရက္စြဲတပ္ပါ။
ျဖည္းျဖည္းေလးေလး ရပ္ၿပီးမွ ဆြဲတင္ပါ။
အစအဆံုးကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ Edit ၿပီးမွ Upload ပါ။
ဒီကဗ်ာကို မစားရ။ ဒီဆီကို မဖတ္ရ။


မင္းသိုက္ထြန္း (၁၉ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၂)